Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία υπήρχαν νόμοι που καθόριζαν το ντύσιμο των υπηκόων της όπως τη μορφή του καλύμματος της κεφαλής και υποδείκνυαν επίσης τύπους και χρώματα ενδυμάτων, υποδημάτων, ζωνών και άλλων εξαρτημάτων της αμφίεσης. Οι νόμοι αυτοί είχαν σκοπό να ταξινομήσουν το λαό σε χωριστές ομάδες που η καθεμία γνώριζε τα όριά της και σέβονταν τους ανωτέρους της. Οι νόμοι περί ενδυμασίας ήταν πολλοί αυστηροί για τις γυναίκες, οι οποίες στο δημόσιο χώρο δεν μπορούσαν να ντύνονται με στενά, προκλητικά, αποκαλυπτικά και πολυτελή ρούχα. Η συγκεκριμένη ξυλογραφία του Vecelio αποτυπώνει εύστοχα αυτήν την αντίληψη περί σεμνότητας της γυναικείας ενδυμασίας και όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο καλλιτέχνης στο επεξηγηματικό του κείμενο, οι Οθωμανές σπάνια βγαίνουν έξω από το σπίτι τους αλλά όταν κυκλοφορούν στο δημόσιο χώρο φορούν ένα μακρύ παλτό από βελούδο και κρύβουν το πρόσωπό τους κάτω από πέπλο ώστε να μην μπορούν οι άλλοι να διακρίνουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Για τη γυναικεία αμφίεση την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μπορούμε να αναφέρουμε –αντλώντας και από την εικόνα– ότι, κυρίως οι γυναίκες της ελίτ φορούσαν ένα μεταξωτό ή βαμβακερό πουκάμισο, το γκιομλέκ, και ένα φαρδύ παντελόνι που συγκρατούσαν στη μέση με μια υφασμάτινη ζώνη. Υπήρχαν και πολυτελείς ζώνες, κεντημένες με ασημένια ή χρυσά νήματα. Επάνω από το πουκάμισο και το παντελόνι φόραγαν ένα βελούδινο ή μεταξωτό φόρεμα, το ενταρί. Το κάλυμμα του κεφαλιού ήταν υποχρεωτικό. Στερέωναν κεντημένα πέπλα με καρφίτσες σε ένα φέσι ή καλπάκι και κάλυπταν το πρόσωπο με μαντίλια που στερεώνονταν στην κορυφή του κεφαλιού αφήνοντας ακάλυπτα συνήθως μόνο τα μάτια. Ωστόσο, με το πέρασμα του χρόνου το κάλυμμα του προσώπου γίνεται όλο και πιο διάφανο. Κυρίως οι γυναίκες της Κωνσταντινούπολης φορούν το γιασμάκι που αρχικά ήταν από λεπτή μουσελίνα, ενώ στη συνέχεια (17ος και 18ος αι.) γίνεται όλο και πιο διάφανο έτσι που έπαψε να κρύβει πια την ομορφιά τους. Σε εξωτερικούς χώρους συμπλήρωναν την αμφίεση με φαρδιά παλτά με μεγάλες τσέπες και μανίκια, γνωστά ως φερετζέ. Αυτός ο μακρύς και λυτός χιτώνας γινόταν πιο προσεγμένος για τις γυναίκες της ελίτ με πιο έντονα χρώματα και οπωσδήποτε πιο πλουμιστός με φούντες, σιρίτια και βελούδινα τελειώματα.