Αναφορικά με τη διδακτική χρήσητου μαθησιακού αντικειμένου, ο διδάσκων μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως άμεση ιστορική πηγή για την ιστορική περίοδο που καλύπτουν οι δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα (1900-1920). Στο σκίτσο του Ευθύμη Παπαδημητρίου η βλοσυρή μορφή που αποδίδεται στον Δ. Ράλλη μπορεί να αποτελέσει, σε συνδυασμό με άλλες ιστορικές πηγές, αφόρμηση για τη μελέτη του αντιβενιζελισμού (παλαιά κόμματα), στα χρόνια της ανόδου και της εδραίωσης του κόμματος των Φιλελευθέρων και του Ελευθέριου Βενιζέλου στην ελλαδική πολιτική σκηνή. Το ραλλικό κόμμα, το κόμμα του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη και το θεοτοκικό κόμμα αποτελούν τον πόλο της “συντηρητικής” αντιπολίτευσης σε μία εποχή ραγδαίας ανόδου του ελληνικού εργατικού κινήματος και εμφάνησης νέων αστικών κομμάτων. Το σκίτσο ως τρόπος άσκησης πολιτικής κριτικής, ο οπτικός γραμματισμός, η δύναμη της Τέχνης αλλά και τα μεταδεδομένα που παράγει το έργο τόσο στους συγχρόνους όσο και στους μεταγενεστέρους, συνιστούν ιδεώδη πεδία κριτικής, δημιουργικής ενασχόλησης και σύνδεσης με τη σύγχρονη πραγματικότητα (σάτιρα και πολιτική κριτική διά της Τέχνης). Προσφέρεται για εφαρμογή της ομαδοσυνεργατικής και ανακαλυπτικής διδασκαλίας σε ομάδες, για πρωτότυπη δημιουργική έκφραση, για ερευνητική ιστορική προσέγγιση, για αναζήτηση σχετικού οπτικού υλικού από τον σύγχρονο, έντυπο και ηλεκτρονικό, Τύπο (γελοιογραφίες, σκίτσα). Το μαθησιακό αντικείμενο μπορεί να αξιοποιηθεί στο πλαίσιο των Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών (Α.Π.Σ.) για το Γυμνάσιο και το Λύκειο στο μάθημα της Ιστορίας και της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής αναφορικά με την άνοδο του βενιζελισμού και τις αντιδράσεις που αυτή προκάλεσε σε κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο, ως τη δοκιμασία της Μικρασιατικής εκστρατείας (1919-1921).