Η βυζαντινή αγιογραφία του Ευσταθίου μπορεί να αξιοποιηθεί διδακτικά τόσο στο πλαίσιο αναφορών στο μεγάλο γεγονός της θείας ενανθρώπισης όσο και ως εποπτικό υλικό της βυζαντινής τέχνης και αγιογραφίας. Η εικόνα, η οποία ανήκει στην ύστερη βυζαντινή αγιογραφία, μπορεί να μελετηθεί συγκριτικά με άλλες εικόνες της Γέννησης οι οποίες δημιουργήθηκαν την περίοδο της Αναγέννησης. Η βυζαντινή αγιογραφία, ως το τέλος, προσεγγίζει τη Γέννηση του Χριστού με την πνευματική αγιότητα που είναι ιστορημένη μέσα στο Ευαγγέλιο. Δηλαδή, παριστάνεται ως μυστήριο, ένα πράγμα αποκαλυπτικό χωρίς να πάψει να είναι μαζί και επίγειο. Η κοσμική αγιογραφία της Αναγέννησης την προσεγγίζει σαν μια σκηνοθεσία. Οι ζωγράφοι της Αναγέννησης που αναπαρίσταναν το θαύμα της Γέννησης του Θεού αγαπούσαν τα πολυάνθρωπα και επιδεικτικά θέματα. Όλα τα στοιχεία της εικόνας είναι μέρος της διδασκαλίας της εκκλησίας και θα μπορούσε να αναζητηθεί η ερμηνεία τους από τους μαθητές. Η συγκεκριμένη εικόνα έχει επηρεαστεί αρκετά από τη δυτική προσέγγιση. Σε σύγκριση με άλλες βυζαντινές εικόνες της Γέννησης, η συγκεκριμένη μπορεί να αποτελέσει μελέτη ανάμεσα στην πρώιμη και την ύστερη βυζαντινή αγιογραφία με το θέμα αυτό. Στις πρώτες βυζαντινές εικόνες της Γέννησης η Παναγία εικονίζεται ξαπλωμένη επάνω σε ένα στρωσίδι δίπλα στο βρέφος συνήθως με μελαγχολική έκφραση ενώ ο Ιωσήφ παριστάνεται καθισμένος σε μία πέτρα να συλλογίζεται με το κεφάλι ακουμπισμένο στο χέρι του γιατί δεν ήθελε να εκθέσει την Παναγία που γέννησε δίχως να ‘ναι δικό του το παιδί. Συνήθως βρίσκεται και ένας βοσκός κοντά του και του μιλά σα να θέλει να τον παρηγορήσει. Στην εικόνα του Ευσταθίου η Μαρία και ο Ιωσήφ συμμετέχουν στη δοξαστική λατρεία της Γέννησης καθώς εμφανίζονται γονατιστοί –αυτός ο τύπος συνηθίζεται στη Δύση και στα έργα της Αναγέννησης. Επίσης, το θείο βρέφος, στις πρώτες βυζαντινές αγιογραφίες εμφανίζεται σπαργανωμένο –συμβολική συνύπαρξη των στοιχείων της γέννησης με στοιχεία του Πάθους και της ταφής του Χριστού– σε αντίθεση με την απεικόνιση του θείου βρέφους στην εικόνα του Ευσταθίου. Το συγκεκριμένο έργο μπορεί να μελετηθεί ως χαρακτηριστικό δείγμα της βυζαντινής τέχνης και αγιογραφίας. Για παράδειγμα το χρυσό φόντο χαρακτηρίζει πολλές βυζαντινές αναπαραστάσεις θέλοντας να υποδηλώσει το φως, να αποδώσει συμβολικά το υπερβατικό, να καταργήσει οποιαδήποτε σχέση με την αισθητή πραγματικότητα και με το χρόνο. Τέλος, στο πλαίσιο ενός προγράμματος μουσειακής εκπαίδευσης με αναφορά στο Βυζαντινό Μουσείο, η συγκεκριμένη αγιογραφία μπορεί να αποτελέσει χαρακτηριστικό δείγμα των μουσειακών εκθεμάτων του Μουσείου.