Πρόκειται για ποίημα που περιέχεται στο ημερολόγιο Σκόκου (1908) και είναι αφιερωμένο στον Παύλο Μελά (29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904), αξιωματικό του πυροβολικού του ελληνικού στρατού, που με το επιχειρησιακό όνομα Καπετάν Μίκης Ζέζας υπήρξε πρωτεργάτης του Μακεδονικού αγώνα. Ο Παύλος Μελάς γεννήθηκε στη Μασσαλία της Νότιας Γαλλίας, αλλά η οικογένειά του μετακινήθηκε στην Αθήνα το 1874. Την εποχή εκείνη το κύριο εθνικό και ιδεολογικό ρεύμα στην Ελλάδα ήταν η Μεγάλη Ιδέα, η διεύρυνση των ελληνικών συνόρων για να συμπεριλάβουν ελληνικούς πληθυσμούς που βρίσκονταν υπό ξένη κυριαρχία, όραμα το οποίο υποστήριζε και ο πατέρας του Μελά, ο οποίος δαπάνησε σημαντικό μέρος της προσωπικής του περιουσίας για την πραγμάτωση του. Σε ένα τέτοιο ιδεολογικό κλίμα ανατράφηκε ο νεαρός Μελάς. Ως στρατιωτικός, συμμετείχε από τους πρώτους στο Μακεδονικό Κομιτάτο για την προώθηση της ελληνικής επιρροής στην περιοχή της Μακεδονίας, ως αντίδραση στη δράση των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Με το επιχειρησιακό όνομα Καπετάν Μίκης Ζέζας και με ένοπλο σώμα 35 ανδρών, που το αποτελούσαν Μακεδόνες, Μανιάτες και Κρητικοί, πέρασε τα ελληνοοθωμανικά σύνορα και δραστηριοποιήθηκε στα χωριά της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, όπου και δολοφονήθηκε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο θάνατος του Μελά, γόνου μιας από τις σημαντικότερες ελληνικές οικογένειες, πήρε μεγάλη δημοσιότητα και συγκλόνισε την κοινή γνώμη της εποχής. Σήμερα, θεωρείται σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα και πολλά προσωπικά του αντικείμενα εκτίθενται στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης και στο μουσείο Παύλος Μελάς στην Καστοριά.