Η φωτογραφία του 1963 απεικονίζει ένα αρχοντικό στην Ύδρα και τραβήχτηκε από τον φωτογράφο Ι. Λάμπρο. Η Ύδρα είναι διάσημη για τις παραδοσιακές της εικόνες, όπου ο επισκέπτης μπορεί να δει κτίρια ακόμα και διακοσίων ετών να στέκονται ακόμα γερά. Είναι δε τόσο γερά που ακόμα χρησιμοποιούνται από την υψηλή κοινωνία της Ύδρας και γι’ αυτό δεν είναι διαθέσιμα στο ευρύ κοινό, ενώ άλλα αρχοντικά χρησιμοποιούνται από δημόσιες υπηρεσίες. Τα σπίτια της Ύδρας μπορούν να ταξινομηθούν σε τέσσερις ξεχωριστές κατηγορίες. Τα σπίτια της πρώτης κατηγορίας κτίστηκαν στο νησί κατά την εποίκηση του 15ου αιώνα. Βρίσκονταν συγκεντρωμένα στο χώρο της Κιάφας και σήμερα τα περισσότερα είναι ερειπωμένα. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι απλές λαϊκές κατασκευές, από πρόχειρη αργολιθοδομή , "το μακρυνάρι". Τα σπίτια αυτά οικοδομήθηκαν για να στεγάσουν τους πρόσφυγες από την Αργολίδα μετά τον Τουρκοενετικό Πόλεμο και τα Ορλωφικά. Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν τα μεγάλα αρχοντικά που έχτιζαν οι πλουσιότεροι πλοιοκτήτες και οι πρόκριτοι σε ένα εντελώς διαφορετικό ύφος. Η παράδοση μας πληροφορεί ότι οι Γενοβέζοι κυρίως αρχιτέκτονες που έφεραν στην Ύδρα οι Τομπάζηδες είναι οι εμπνευστές των πολυώροφων πέτρινων μεγάρων που θυμίζουν με τη συμμετρική διάταξη των κατόψεων, τα κεντρικά χολ, τις ωραίες μαρμάρινες σκάλες, εσωτερικές αυλές και τοξωτές λότζιες, τα αναγεννησιακά παλάτια της Βόρειας Ιταλίας. Τα πιο γνωστά είναι η σημερινή Σχολή Καλών Τεχνών, το αρχοντικό του Μανώλη Τομπάζη και της συζύγου του Ξανθής Σαχίνη, το αρχοντικό του Γεώργιου Κουντουριώτη, το αρχοντικό του Αδαμάντιου Πολέμη, το αρχοντικό Δάκη Ιωάννου και το σημερινό Γεωργίου Σαχίνη, το αρχοντικό των Κριεζήδων και το περίφημο αρχοντικό Μπουντούρη. Στην τέταρτη κατηγορία ανήκουν τα νεοκλασικά σπίτια που χτίστηκαν ή ανακαινίστηκαν μετά την ενθρόνιση του Όθωνα το 1833 και την επικράτηση του εθνικού ρυθμού στην νέα πρωτεύουσα. Ο νεοκλασικισμός αγκαλιάζει μεγάλα αρχοντικά, όπως το αρχοντικό του Γεωργίου Σαχίνη και της Ελένης Θεοδωράκη νυν Βερβενιώτη, το αρχοντικό Λεούση (Ξενία σήμερα) και το μέγαρο Ραφαλιά, μαζί με το ιστορικό φαρμακείο του αλλά και μικρά, ταπεινά σπίτια.