Το ποίημα αυτό του Α. Σημηριώτη έχει έντονο το στοιχείο της αυτοαναφοράς και θα μπορούσε να αξιοποιηθεί στο μάθημα της Νεοελληνικής λογοτεχνίας, στη διδασκαλία «Ποιημάτων για την ποίηση». Τα ποιήματα για την Ποίηση χαρακτηρίζονται από αυτοαναφορικότητα. Η ποίηση, δηλαδή, στρέφεται στον ίδιο της τον εαυτό και το κείμενο αναπαριστά τη διαδικασία της δημιουργίας του, τις συνθήκες ύπαρξής του, τα συναισθήματα του ποιητή για το ίδιο το έργο του. Έτσι τα ποιήματα φέρνουν στο κέντρο του ενδιαφέροντος τον ποιητή ως υπεύθυνο δημιουργό, με υψηλή συνείδηση του χρέους του απέναντι στην τέχνη του. Το ποίημα αυτό λοιπόν μπορεί να εξετασθεί παράλληλα με ποιήματα όπως τη «Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου ποιητού εν Κομμαγηνή 595 μ.Χ.» του Κ.Π.Καβάφη, το «Μόνο γιατί μ΄αγάπησες» της Μαρίας Πολυδούρη, το «Ποίησις 1948» του Ν. Εγγονόπουλου το «Είμαστε κάτι...» του Κ. Καρυωτάκη, το «Ο στρατιώτης Ποιητής» του Μ. Σαχτούρη κ.α. Ταυτόχρονα, μπορεί να ξεκινήσει συζήτηση για την αυτοαναφορικότητα της Τέχνης αλλά και για απόψεις όπως η «Τέχνη για την Τέχνη».