Πρόκειται για πορτρέτο του Δημοσθένη Βουτυρά, διηγηματογράφου και πεζογράφου της ελληνικής λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα ως διηγηματογράφος το 1901 και αμέσως καθιερώθηκε ως κορυφαίος Έλληνας πεζογράφος, η αξία του οποίου αναγνωρίστηκε αμέσως από τους Έλληνες της Διασποράς. Τα έργα του εστιάζουν κυρίως στην ψυχολογία των φτωχών και εξαθλιωμένων ανθρώπων, δίπλα στους οποίους είχε ζήσει και τους γνώριζε καλά. Ο Βουτυράς ήταν αυτοδίδακτος και κατηγορήθηκε για άγνοια των κανόνων συγγραφής, ενώ η συγγραφική του παραγωγή ξεπερνά τα 400 έργα.