Η ένταξή της δραστηριότητας στο κατάλληλο επικοινωνιακό πλαίσιο (με τον ορισμό της αυτοπροσωπογραφίας ως αναγνωριστικού στοιχείου μιας έρευνας υπόπτου ή μιας αναζήτησης ενηλίκου) θα μπορούσε να προσανατολίσει τους μαθητές/τριες στην επιλογή των κατάλληλων επιθέτων για την όσο το δυνατό πιστή αναπαράσταση του προσώπου και μεταφορά από τον ζωγραφικό πίνακα στο κείμενο, με λεπτομερή αναφορά στο σχήμα του προσώπου (ωοειδές/ οβάλ, μακρόστενο, οστεώδες, κοκκαλιάρικο, λυπημένο, νεανικό, αδύνατο, συμπαθητικό, σκοτεινό, ήρεμο, ανήσυχο) στα μαλλιά (κοντά, πυκνά, μαύρα, σπαστά, φουντωτά, κουρεμένα, χτενισμένα, απεριποίητα), στα μάτια (μικρά, πράσινα, αμυγδαλωτά, σχιστά, βαθουλωτά, εκφραστικά) και σε άλλα χαρακτηριστικά του εικονιζόμενου ατόμου (ανασηκωμένη, μεγάλη, πλακουτσωτή, χαριτωμένη ... μύτη, κλεισμένα, χοντρά, σαρκώδη... χείλη...).