Χρονογράφημα του Δημήτρη Π. Ταγκόπουλου με τίτλο: "Φιλολογικά πορτραίτα: ο Ροΐδης", από το περιοδικό Ο Νουμάς; Vol 19, No 760 (1922); σελ. 129-130. Νουμάς ονομαζόταν λογοτεχνικό περιοδικό το οποίο κυκλοφόρησε από το 1903 μέχρι το 1931 (με διακοπές τα έτη 1917-1918, 1924-1929) με σημαντικότατο ρόλο στον αγώνα για την επικράτηση της δημοτικής γλώσσας. Υπήρξε πιθανώς το σημαντικότερο έντυπο των αρχών του 20ού αιώνα ανάμεσα στα άλλα λογοτεχνικά περιοδικά της περιόδου τα οποία λειτούργησαν ως όργανα μόρφωσης και πύλες επικοινωνίας ταυτόχρονα µε τα πνευματικά τεκταινόμενα στην Ευρώπη, και ως µέσα µετακένωσης των ευρωπαϊκών ρευμάτων στην Ελλάδα. Επίσης, λειτούργησαν ως βήμα για τη διατύπωση προτάσεων επί του γλωσσικού ζητήματος και όργανα αλλαγών και µεταρρυθµίσεων. Το περιοδικό ταυτίστηκε µε τον γλωσσικό αγώνα για την επικράτηση της δηµοτικής και την εκπαιδευτική µεταρρύθµιση. Υπήρξε δηµιουργία του ∆ηµήτριου Ταγκόπουλου, κυκλοφόρησε από το 1903 και έδωσε αγώνα για τη Δηµοτική, καθιερώνοντάς τη σε όλες του τις στήλες. Δημήτρης Π. Ταγκόπουλος (1867-1926) γεννήθηκε στην Ύδρα, όπου υπηρετούσε ως έπαρχος o πατέρας του. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (αποφοίτησε το 1890) και κατά τη διάρκεια των σπουδών του συνδέθηκε φιλικά με τον Κλεάνθη Τριανταφύλλου, συνεκδότη του πολιτικού και σατιρικού περιοδικού Ραμπαγάς (από κοινού με το Βλάση Γαβριηλίδη). Μέσω του Τριανταφύλλου ο Ταγκόπουλος άρχισε να γράφει στο Ραμπαγά και συνδέθηκε με τους αθηναϊκούς λογοτεχνικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. Ακολούθησε συνεργασία του με το Άστυ και το 1894 εξέδωσε τη σατιρική εφημερίδα Δον Κιχώτης. Συνεργάστηκε ως αρχισυντάκτης με την εφημερίδα του Άδωνη Κύρου Εστία (1899-1902), όπου διατηρούσε και στήλη χρονογραφήματος με τίτλο Φαινόμενα και πράγματα και ψευδώνυμο Νουμάς, ενώ τον Ιανουάριο του 1903 πραγματοποίησε την έκδοση του περιοδικού Νουμάς, οργάνου του Ταγκόπουλου στην προσπάθειά του να καυτηριάσει τη σύγχρονή του κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, που στα τριάντα χρόνια της κυκλοφορίας του θεωρήθηκε ως το σύμβολο του δημοτικισμού στην Αθήνα. Στο φύλλο του 1922 ο Δ. Ταγκόπουλος παρουσιάζει μια σειρά φιλολογικών πορτρέτων της προηγούμενης λογοτεχνικής γενιάς, μεταξύ των οποίων και αυτό του Εμ. Ροΐδη. Το ύφος του χρονογραφήματος επιτρέπει στους νεότερους να γνωρίσουν τις μεγάλες μορφές της λογοτεχνίας του 19ου αι. μέσα από ένα πιο οικείο πρίσμα.