Πρόκειται για σχέδιο που δημοσιεύτηκε στο 1816 στο βιβλίο των Άγγλων περιηγητών, ζωγράφων και αρχιτεκτόνων James Stuart και Nicholas Revett και παρουσιάζει ομάδα ιππέων από τον τρίτο λίθο του νότιου τμήματος της ζωφόρου του Παρθενώνα. Σε αντίθεση με τα μυθολογικά θέματα των μετοπών και των αετωμάτων, ο Φειδίας επέλεξε να αναπαραστήσει στη ζωφόρο του Παρθενώνα τα Μεγάλα Παναθήναια, που αποτελούσε τη μεγαλύτερη γιορτή προς τιμήν της προστάτιδας της πόλης, της θεάς Αθηνάς. Η γιορτή διοργανωνόταν κάθε τέσσερα χρόνια, διαρκούσε δώδεκα ημέρες και περιελάμβανε τελετές, θυσίες, μουσικούς και γυμναστικούς αγώνες. Η πιο επίσημη και λαμπρή ημέρα των Παναθηναίων ήταν η 28η του μηνός Εκατομβαιώνος (στην καρδιά του καλοκαιριού), ημέρα των γενεθλίων της θεάς. Την ημέρα αυτή σχηματιζόταν μεγαλειώδης πομπή που έφτανε στο ναό της Αθηνάς Πολιάδος (στον Αρχαίο Ναό, ο οποίος αντικαταστάθηκε αργότερα από το Ερέχθειο), για να παραδώσει στους ιερείς τον καινούργιο πέπλο για το ξόανο της θεάς. Αυτή η λαμπρή πομπή παρουσιάζεται στα 160 μέτρα της ζωφόρου του Παρθενώνα. H ζωφόρος αποτελείται από 115 λίθους. Είχε συνολικό μήκος 160 μέτρα, ύψος 1,02 μέτρα και πάχος 0,6 μέτρα. Στην πομπή εικονίζονταν περίπου 378 ανθρώπινες και θεϊκές μορφές, καθώς και περισσότερα από 200 ζώα, κυρίως άλογα. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωφόρου παρουσιάζονται ομάδες ιππέων και αρμάτων. Έπεται η πομπή της θυσίας κατά την οποία άνδρες και γυναίκες με ζώα φέρουν ιερά σκεύη και προσφορές για τη Θεά Αθηνά. Πάνω από την είσοδο του Ναού, στη μέση της ανατολικής πλευράς εικονίζεται το τέλος της πομπής, το αποκορύφωμα του πολυήμερου εορτασμού των Παναθηναίων: η παράδοση του πέπλου, του δώρου των Αθηναίων στο λατρευτικό ξόανο της θεάς. Αριστερά και δεξιά εικονίζονται οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου. Τα άλογα των αρχαίων Ελλήνων ανήκαν σε διαφορετικές ράτσες και τα ίππευαν χωρίς σέλα και αναβολείς. Επίσης δεν συνήθιζαν να πεταλώνουν τα άλογα. Για τους σκληρούς δρόμους τους φορούσαν τα «ιπποσάνδαλα», πέτσινες σόλες ή μπότες που δένονταν στη φτέρνα με λουρί. Χρησιμοποιούσαν λείο χαλινάρι ή χαλινάρι με κοφτερά αγκάθια, ανάλογα με την ευαισθησία του στόματος του αλόγου. Ως κατοικίδια ζώα οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την αίγα, τον τράγο, τα πρόβατα, τις κότες και τα κοκόρια, τις πάπιες, τις χήνες και τους κύκνους που ήταν αφιερωμένα στη θεά Αφροδίτη, τα παγόνια, πουλιά της θεάς Ήρας, εξημερωμένα κουνάβια και νυφίτσες, τον σκύλο που δαμάστηκε από το θεό Απόλλωνα και τον χάρισε στη θεά Άρτεμη για το κυνήγι και πιο σπάνια τη γάτα. Σε κλουβί φύλαγαν επίσης τζιτζίκια τα οποία έδεναν οι γυναίκες στα μαλλιά τους (Pierre Miquel. (2001). Αρχαία Ελλάδα. Τα ζώα την εποχή εκείνη, Αθήνα: Κέδρος). Από το σύνολο της ζωφόρου τα περισσότερα μέτρα (80) βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο, 50 μέτρα στο Μουσείο της Ακρόπολης ένας λίθος στο Μουσείο του Λούβρου και άλλα τμήματα σε μουσεία στη Βιέννη, στο Würzburg, στο Μόναχο, στην Κοπεγχάγη, στο Παλέρμο, στο Βατικανό.