ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ: Βρίσκουμε στο διαδίκτυο εικόνες του Καρκαβίτσα συμπεριλαμβανομένου και του σκίτσου από το «Ημερολόγιον Σκόκου». Ζητάμε από τους μαθητές να τον περιγράψουν ή ακόμα και να τον σκιτσάρουν. Στη συνέχεια συγκρίνουν την περιγραφή τους με αυτή του Γρηγορίου Ξενόπουλου «…την εποχή εκείνη, (1888) ο Καρκαβίτσας ήτο μόλις εικοσαετής, αδέξιος εις τας κινήσεις και μάλλον άκομψος ή απέριττος εις την ενδυμασίαν, τύπος σχεδόν κοινός νεαρού επαρχιώτου που πρωτοέρχεται εις τας Αθήνας να σπουδάση, με τη μαγκουρίτσαν του, με το μουστακάκι του, με ανήσυχα μαύρα μάτια, όχι πολύ εύμορφα, με κάποιαν έκφρασιν πονηρίας εις την φυσιογνωμίαν εκείνην, την προδίδουσαν τη μοραϊτίκη καταγωγήν, και με ωραίο πλατύ μέτωπον, το μόνον ίσως φωτεινόν χαρακτηριστικόν, το μαρτυρούν ότι ο νέος εκείνος ήτο κάποιος…» ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: Διαβάζουμε στους μαθητές μας αποσπάσματα από τον «Ζητιάνο» ή τα «Λόγια της πλώρης» π.χ. από «Τα ναυάγια»: «Αρχάγγελο το λεν, έχει φιγούρα δέλφινα... έχει στο μεσανό κατάρτι κόφα. Σπετσιώτικο χτίσιμο. Πρόφθασε να ορθοπλωρίσει και κείνος ή έπεσε απάνω στους βράχους; Κι΄ αν τσακίστηκε το μπάρκο, σώθηκαν τουλάχιστον τ΄ αδέλφια του; Όλο τέτοια συλλογίζεται κ΄ έχει συγνεφωμένο το μέτωπο, τρέμουλο έχει στην καρδιά.» Τους ζητάμε να ερμηνεύσουν πως εξηγείται η αυθεντική και βιωματική χρήση της γλώσσας αναζητώντας στοιχεία από τη ζωή του Καρκαβίτσα. Επίσης, σχολιάζουν τις γλωσσικές επιλογές του σε σχέση με την άποψή του για την καθαρεύουσα: «Της ρίχνεις χρυσάφι και σου βγάζει κάρβουνο• της ρίχνεις φωτιά και σου βγάζει στάχτη• της ρίχνεις αίμα και σου βγάζει λαχανόζουμο».