Ποίημα που παραφράζει έναν μύθο του Αισώπου, αυτόν για τον λύκο και τον γερανό. Περιγράφει τη συμπεριφορά του πονηρού ανθρώπου, ο οποίος, αν και ευεργετήθηκε, δεν αναγνωρίζει την προσφορά τού συνανθρώπου του. Ο Αίσωπος έγραψε πληθώρα μύθων, όπου οι βασικοί ήρωες είναι η αλεπού, ο λύκος, το ελάφι κ.ά. Θεωρείται εμπνευστής του λογοτεχνικού είδους της αλληγορίας και είναι ο κορυφαίος της διδακτικής μυθολογίας. Δεν έγραψε κανέναν από τους μύθους του αλλά τους διηγιόταν προφορικά. Οι μύθοι του συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά στην ελληνιστική εποχή. Το ποίημα περιλαμβάνεται στο Ημερολόγιο Σκόκου, στο τεύχος του 1918. Το συγκεκριμένο ημερολόγιο ήταν ένα δημοφιλές λογοτεχνικό έντυπο της εποχής του. Το τελευταίο του τεύχος κυκλοφόρησε το 1918, τριάντα τρία χρόνια μετά από την έναρξη της κυκλοφορίας του. Το αναγνωστικό κοινό του δεν περιορίζονταν στην Αθήνα και στον τότε μικρό ελλαδικό χώρο αλλά επεκτεινόταν σε όλη την ελληνική διασπορά. Τα σημαντικότερα ονόματα της ελληνικής λογοτεχνίας εκείνης της εποχής είχαν φιλοξενηθεί στις σελίδες του. Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο οδήγησαν στη διακοπή της κυκλοφορίας του περιοδικού.