Στο μαθησιακό αντικείμενο απεικονίζονται στρατιωτικοί που πήραν μέρος στην μικρασιατική εκστρατεία, 1919-1922, σε μια φωτογραφία εποχής. Το 1919, ο Ελ. Βενιζέλος και η κυβέρνησή του, έχοντας την υποστήριξη των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, διέταξαν την απόβαση ελληνικών στρατευμάτων στην Μικρά Ασία με "εντολή" την αποκατάσταση της ειρήνης και της τάξης, στην ουσία την απόφαση της Αντάντ περί εφαρμογής της επικείμενης συνθήκης των Σεβρών επί των ηττηθέντων Τούρκων. Το 1920 υπογράφηκε η Συνθήκη των Σεβρών η οποία καθόριζε μέχρι πού θα μπορούσαν να προχωρήσουν τα ελληνικά στρατεύματα. Και ενώ ο Σουλτάνος δέχτηκε τη συνθήκη, οι Νεότουρκοι με επικεφαλής τον Κεμάλ ή Ατατούρκ δεν την αναγνώρισαν και άρχισαν να προετοιμάζονται για πόλεμο ώστε να αντιμετωπίσουν την Αντάντ και τους Έλληνες συμμάχους της. Αυτό οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση στην ανάληψη δράσης προκειμένου να επιβάλει τα συμφωνηθέντα, με την προοπτική να κερδίσει επιπλέον εδάφη. Έτσι, τα ελληνικά στρατεύματα άρχισαν να προελαύνουν στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1922 τα τουρκικά στρατεύματα άρχισαν την αντεπίθεση.Η μεγάλη ανάπτυξη των Ελληνικών γραμμών που εκτείνονταν σε μία τεράστια απόσταση χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη αλληλοκάλυψη των τμημάτων, η εξάντληση των στρατιωτών από την πολύμηνη παραμονή τους σε κατάσταση εκστρατείας μέσα σε ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον πολύ μακριά από τα φιλικά παράλια, η ενδυνάμωση του αντιπάλου και η ασυνεννοησία με την πολιτική ηγεσία οδήγησαν στην διάρρηξη του μετώπου και την οπισθοχώρηση. Αφού πέτυχε τη διάσπαση των ελληνικών δυνάμεων και την αποκοπή και συντριβή μεγάλου μέρους τους, ο κεμαλικός τουρκικός στρατός ανάγκασε τον εναπομείνοντα ελληνικό να υποχωρεί διαρκώς, ενώ μαζί με τον ελληνικό στρατό έφευγαν και Έλληνες που φοβόντουσαν αντίποινα από τους Τούρκους. Η ήττα του ελληνικού στρατού σήμανε και το τέλος του μικρασιατικού ελληνισμού. Όσοι Έλληνες σώθηκαν πήραν το δρόμο για την προσφυγιά.