Ο θρόνος ήταν ο κυρίαρχος τύπος αρχαίου ελληνικού καθίσματος. Εξέχον έπιπλο, χρησιμοποιούνταν από τους θεούς, τους αφηιρωισμένους νεκρούς και από διάφορους σημαντικούς θνητούς. Στην αρχαία γραμματεία συναντάμε συχνές αναφορές στο θρόνο, από την Ιλιάδα μέχρι τον Πλούταρχο, τον Αριστοφάνη και τους τραγικούς, σε άμεση σχέση με τους θεούς, με σημαντικούς - τιμώμενους καλεσμένους, σοφιστές, αλλά και βασιλείς. Οι αρχαίοι θρόνοι μορφολογικά μπορούν να ενταχθούν σε τέσσερις διαφορετικούς τύπους οι οποίοι παρουσιάζουν μεταξύ τους μια διαδοχή. Αρχικά εμφανίζεται ο τύπος με τα ζωόμορφα πόδια, ο οποίος είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην αρχαϊκή περίοδο. Ακολουθεί ο τύπος με τα ορθογώνια ή τα τορνευτά πόδια κυρίως με εφαρμογή από τον 5ο αιώνα και εξής και τέλος από τον 4ο αιώνα συναντάται ο θρόνος με τις συμπαγείς πλευρές ο οποίος γνωρίζει μεγαλύτερη διάδοση στα ελληνιστικά χρόνια και σήμερα διασώζεται στα θέατρα και τα ιερά.