Ποίημα του Γεώργιου Βυζιηνού με τίτλο: «Η ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ» που περιγράφει την ερωτική απογοήτευση φτωχής κοπέλας, η οποία αποχαιρέτησε τον έρωτά της νωρίς για οικονομικούς λόγους. Είναι δημοσιευμένο στη στήλη: «Παλιά ποιήματα» του περιοδικού «Ημερολόγιον Σκόκου» κατά το έτος 1915. Το ποίημα δημιουργήθηκε το 1887, βρίσκεται στη συλλογή «Ατθίδες Αύραι», η οποία εκδόθηκε μετά το θάνατον του ποιητή, το 1916 από τον οίκο Φέξη. Η ποίηση του Βυζιηνού διαχέεται από λυρική διάθεση, αβρή μελαγχολία, τρυφερότητα και πόνο. Νοσταλγεί τα παιδικά του χρόνια, τη χαροκαμένη μάνα του, το φτωχικό του σπίτι, το χωριό του Βιζύη, τη Θράκη γενικά, την Πόλη των θρύλων. Και η ποίησή του αντλεί τα θέματά της από αυτή τη νοσταλγική παρηγοριά. Αλλού αυτοβιογραφείται, αλλού ηθογραφεί τις λαϊκές παραδόσεις του τόπου του, δηλαδή γράφει παραλογές, μπαλάντες, «βαλλίσματα», όπως τα αποκαλούσε ο ίδιος. Η ποιητική παραγωγή του Βυζιηνού περιλαμβάνεται στις συλλογές «Ποιητικά πρωτόλεια» (1873), «Βοσπορίδες αύραι», η οποία πήρε το α’ βραβείο στο Βουτσιναϊο διαγωνισμό. Επιλογή των ποιημάτων αυτών, μαζί με νεότερα ποιήματα, εκδόθηκε μετά θάνατον, το 1916 από τον οίκο Φέξη. Ανάμεσα στα ποιήματα του αρκετά και από τα καλύτερα, είναι ποιήματα για παιδιά, από τα καλύτερα που γράφτηκαν ίσαμε σήμερα. Αν με την ποίησή του έμεινε στο μεταίχμιο, μεταξύ της παλιάς και της νέας Αθηναϊκής Σχολής, με τα διηγήματά του, στα οποία δέχτηκε την ευεργετική επίδραση του Βικέλα έγινε ο πατέρας του ελληνικού διηγήματος.