Πρόκειται για πίνακα του γνωστού Έλληνα ζωγράφου Μάκη Θεοφυλακτόπουλου. Ο Μάκης (Αριστόδημος) Θεοφυλακτόπουλος γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Το 1965, όντας νέος καλλιτέχνης, βραβεύτηκε στην 3η Πανελλαδική Έκθεση Νέων Καλλιτεχνών. Το 1966 κάνει την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα όπου δέχεται πολύ καλές κριτικές από τον Γιάννη Σαββίδη. Ταξιδεύει και ζωγραφίζει στη Γαλλία, την Ελβετία και την Ιταλία. Μένει 3 χρόνια στην Νέα Υόρκη με υποτροφία του ιδρύματος Ford. Επιστρέφει στην Ελλάδα και δημιουργεί εντατικά παρουσιάζοντας τα έργα του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Το 1988 εκλέγεται καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης όπου παραμένει 17 χρόνια. Στα έργα του Θεοφυλακτόπουλου, από τα πρώτα του χρόνια, κυριαρχεί ως θέμα μια μοναχική μορφή. Αρχικά αυτή η μορφή παρουσιάζεται ως ένας μοτοσυκλετιστής, ελεύθερος κι ανεξάρτητος, πολιτιστικός υπαινιγμός για το κοινωνικό αλλά και προσωπικό ζητούμενο της απελευθέρωσης από την αισθητική μιας συγκεκριμένης κοινωνικής κατηγοριοποίησης (κλίμα δεκαετίας του '60). Στη συνέχεια, βλέπουμε να δίνει ελάχιστη σημασία στο (συνήθως ανθρωπόμορφο) θέμα του αλλά να θεωρεί ως σημαντικότερο περιεχόμενο του κάθε έργου τα μορφοπλαστικά του στοιχεία. Αυτό συμβαίνει και στο παρόν έργο που συνοδεύει το λήμμα. Επιδίωξη του καλλιτέχνη είναι η, δια της αφαίρεσης, προβολή εντός του διαφαινόμενου περιγράμματος εξωτερικών στοιχείων του ανθρώπου αλλά και αναζήτηση πολυσημίας που του επιτρέπει να απευθύνεται και να συνομιλεί με περισσότερους αποδέκτες. Σε αυτό το πλαίσιο ευρίσκεται και η επιθυμία του να μην μιλάει εύκολα για τα έργα του και να αποφεύγει να παρέχει πρόσθετες πληροφορίες, ώστε να μην κατευθύνει τον θεατή. Ως κυρίαρχο ζητούμενο θεωρεί την ένταση στην αναζήτηση της οποίας μπορεί να θυσιάσει άλλα χαρακτηριστικά αλλά μέσω αυτής εξασφαλίζει περισσότερο την προσοχή του θεατή. Ο ίδιος ο ζωγράφος αναγνωρίζει την ύπαρξη εξπρεσιονιστικών στοιχείων στο έργο του, ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα του υπάρχοντος παρορμητικού στοιχείου, δίχως όμως να θεωρεί σωστή την ταξινόμησή του στους εξπρεσιονιστές ή σε κάποια άλλη αναγνωρισμένη "σχολή". Το γενικότερο διανοητικό πλαίσιο του έργου του κινείται στα όρια του υπαρξισμού, που συνδέεται με τη συνήθη μοναχικότητα του ατόμου μέσα στο απρόσωπο πέλαγος της μεγάλης πόλης. Θεωρεί κίνητρο και της ζωγραφικής (όπως κάθε κατάστασης με πάθος στη ζωή) τους ποικίλους ατομικούς ψυχαναγκασμούς. Από το 2005 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.