Στο 5ο και 6ο τεύχος του μηνιαίου περιοδικού, παιδαγωγικού και ψυχαγωγικού χαρακτήρα, «Η Αποθήκη των Ωφελίμων και Τερπνών Γνώσεων» δημοσιεύτηκε το άρθρο με τίτλο « Η Χίος» σε δύο συνέχειες. Όπως ο τίτλος προϊδεάζει πρόκειται για άρθρο που αναφέρεται στο νησί της Χίου. Το απόσπασμα του 6ου τεύχους καταγράφει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την κοινωνική οργάνωση και την ανώτατη διοικητική αρχή της Χίου, το Γυμνάσιο, τη Βιβλιοθήκη, το Εμποροδικείο και τα Συμβολαιογραφεία της, για το ήθος των κατοίκων της, ανδρών και γυναικών, για την καλλιέργεια της μαστίχας και τη φορολογία της στο χρονικό πλαίσιο της Τουρκοκρατίας. Το άρθρο (απόσπασμα) αρχίζει με την παρουσίαση της κοινωνικής πυραμίδας της νήσου επί Τουρκοκρατίας, όπου γίνεται φανερή η αντιστοιχία επαγγελμάτων και κοινωνικών τάξεων. Σύμφωνα με την κοινωνική οργάνωση πρόκειται για ένα νησί αστών, που η ανώτατη διοικητική αρχή, σύμφωνα με ένα «σύμμικτον Αριστοκρατικόν» είδος διοίκησης, ήταν Τουρκική, ορίζονταν από την Κωνσταντινούπολη και κύριο έργο της ήταν η είσπραξη των φόρων. Στο άρθρο επισημαίνεται πως την ουσιαστική διοίκηση της νήσου είχαν οι χριστιανοί κάτοικοί της, καθώς μπορούσαν να παύσουν τον Διοικητή, εφόσον η διαγωγή του ήταν αντίθετη προς τα κοινά ή ατομικά συμφέροντά τους. Ο αρθρογράφος εστιάζει στο περίφημο Γυμνάσιο της Χίου, το οποίο διέθετε βιβλιοθήκη, εργαστήριο φυσικών και χημικών επιστημών και αναφέρεται με ιδιαίτερη έμφαση τους δεκαοκτώ δασκάλους της Χίου «γνωστούς εις την πεφωτισμένην Ευρώπην διά την έξοχον αυτών παιδείαν», στο ήθος των ανδρών και γυναικών της Χίου, ενώ επισημαίνει ως συκοφαντικό τον χαρακτηρισμό για τους Χιώτες «αφιλόξενοι» παρουσιάζοντας ως ξεχωριστό παράδειγμα φιλοξενίας τα πέντε νοσοκομεία της νήσου «τα με αδράς συνεισφοράς των Χίων διατηρούμενα». Επισημαίνει ειδικότερα πως η λειτουργία των πέντε νοσοκομείων οφείλεται «στην μεγάλην φιλανθρωπίαν των γυναικών» που «αφιερούντο εκουσίως και ευχαρίστως εις το να υπηρετώσιν ιδίαις χερσί τους αθενείς των νοσοκομείων!» αναδεικνύοντας έτσι την φιλανθρωπία των γυναικών ως συνέπεια της καλής ανατροφής τους. Στη συνέχεια ο αρθρογράφος κάνει ιδιαίτερη αναφορά στη μαστίχα ως ξεχωριστό εμπορικό προϊόν της νήσου, το περιγράφει και σημειώνει την ιδιαίτερα προνομιακή διοίκηση των μαστιχοχωρίων υπογραμμίζοντας α)πως ο «στελλόμενος Διοικητής των μαστιχοχωρίων παραλαμβάνων έπεμπεν εις Κωνσταντινούπολιν τον ετήσιον φόρον των ρηθέντων 24 χωρίων» και β) πως η πώληση της μαστίχας σε ιδιώτες ήταν απαγορευμένη γεγονός, που άλλαξε, όταν η Τουρκία κατάργησε τα μονοπώλια. Στο άρθρο καταγράφεται η εικόνα της Χίου ως «σωρόν πετρών» μετά την επανάσταση και υπογραμμίζεται ο επανορθωτικός για την νήσο ρόλος του Σουλτάνου Μαχμούτ. Το άρθρο ολοκληρώνεται επισημαίνοντας: α) την επανασύσταση του Γυμνασίου της Χίου από τον Σουλτάνο Μαχμούτη β) την ύπαρξη 25 αλληλοδιδακτικών σχολείων και δύο Ελληνικών των κορασίδων και γ) τη θέληση των κατοίκων της Χίου να επαναφέρουν «την πατρίδα αυτών εις την πρώτην αυτής λαμπρότητα και εύκλειαν». Ο αρθρογράφος με λόγο καίριο και κατανοητό και με απλό ύφος καταγράφει σημαντικές πληροφορίες για τη διοίκηση, την κοινωνική οργάνωση, την παιδεία και το ήθος των κατοίκων της νήσου σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο και δημιουργεί για το νησί της Χίου μια εικόνα – πρόκληση για να γνωρίσει ο αναγνώστης την ιστορία, τον πολιτισμό και τους ανθρώπους της.