Πρόκειται για ποίημα του Κ. Ν. Κωνσταντινίδη (1880-1953), που έχει δημοσιευθεί στη Νέα Ζωή, φιλολογικό περιοδικό το οποίο εκδόθηκε το 1904 από τον ομώνυμο σύλλογο της Αλεξάνδρειας και ως το 1927 έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην εξέλιξη των ελληνικών γραμμάτων στην Αίγυπτο. Αρχικά, η Νέα Ζωή χαρακτηρίζονταν από το λογιοτατισμό και την καθαρεύουσα, αλλά, μετά το κίνημα του δημοτικισμού, οι Νεοζωιστές έγιναν θερμοί υποστηρικτές της δημοτικής γλώσσας και την έκαναν όργανό τους. Συνεργάτες του περιοδικού υπήρξαν οι Κ. Βάρναλης, Α. Δελμούζος, Κ. Καβάφης, Ν. Καζαντζάκης, Α. Καρκαβίτσας, Ν. Καρυωτάκης, Γρ. Ξενόπουλος, Κ. Παλαμάς, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, Ε. Παπανούτσος, Ζ. Παπαντωνίου και αμέτρητοι άλλοι εκπρόσωποι της ελληνικής γραμματείας. Ο Κ. Ν. Κωνσταντινίδης (1885-1971) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια από Ρόδιους γονείς βαμβακέμπορους και ασχολήθηκε με την ποίηση, το διήγημα, την ιστορία και του θέατρο. Ο Κ.Θ. Δημαράς στην «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του, τον κατατάσσει στο κλίμα του Παλαμά, αλλά με επιδράσεις και από τον Καβάφη. Το ποιητικό του έργο χαρακτηρίζεται από το μέτρο, την ομοιοκαταληξία, τις πατριωτικές εξάρσεις, την επανάληψη, την υπερβολή, τη ρητορικότητα και το στόμφο, τον αναλυτικό λόγο και έναν αξιοπρόσεχτο λυρισμό. Το συγκεκριμένο ποίημα (αφιερωμένο στον ποιητή Πέτρο Μάγνη) αποτελεί κάλεσμα προς ένα γυναικείο πρόσωπο για συμμετοχή στο πανηγύρι της φύσης την Άνοιξη, παρέα με τις νύμφες των δασών, τα λουλούδια και τα πουλιά, ώστε να δυναμώσει την έμπνευση και κατ’ επέκταση το έργο του ποιητή.