Η προσωπογραφία του Θανάση Μακρή αντανακλά παράλληλα και τον ψυχισμό του, ο οποίος δεν αποκαλύπτεται πλήρως αφού για το ζωγράφο κάθε πρόσωπο αποτελεί ταυτόχρονα και ένα προσωπείο. Η αντίθεση ανάμεσα στα έντονα χρώματα του προσώπου και το δυνατό φως του φόντου είναι ένα ακόμη στοιχείο που εντείνει τη εκφραστικότητά του. Το πορτραίτο του αποκτά μια μεταφυσική διάσταση μοιάζοντας με μορφή από αρχαία ελληνική τραγωδία. Το ανθρωποκεντρικό θέμα της εικόνας θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε συζήτηση γύρω από την αποτύπωση των συναισθημάτων μέσω της έκφρασης του προσώπου.
Επιπλέον στα πλαίσια του μαθήματος των εικαστικών θα μπορούσε να γίνει μελέτη της τεχνοτροπίας του δημιουργού μέσα από τη σύγκριση διαφορετικών αυτοπροσωπογραφιών του ίδιου ζωγράφου, αφού ο συγκεκριμένος δημιουργός έχει ασχοληθεί με την αυτοπροσωπογραφία σε διαφορετικά έργα.