Το ποίημα αυτό του Γ.Κ. Στρατήγη δημοσιεύτηκε το 1896 στις σελίδες 70-72 του τόμου «Εθνικόν Ημερολόγιον» (όπως μετονομάστηκε μετά το 1891 το «Ημερολόγιον Σκόκου», ένα από τα μακροβιότερα περιοδικά έντυπα που κυκλοφόρησε από το 1886 έως το 1918). Το ποίημα φέρει με αστερίσκο σημείωση (πιθανότατα του εκδότη, Γ. Σκόκου, 1854-1929), από την οποία πληροφορούμαστε ότι το απήγγειλε ο ίδιος ο ποιητής στη λαμπρή και επίσημη τελετή των αποκαλυπτηρίων του ανδριάντα που ανεγέρθηκε στον Πειραιά προς τιμή του ήρωα της ελληνικής Επανάστασης Γεωργίου Καραϊσκάκη. Μεταφέρει επίσης την ατμόσφαιρα της «ιεράς συγκίνησης» που μετέδωσε η απαγγελία, δεδομένου ότι σε περιοχή του Πειραιά και συγκεκριμένα στο Φάληρο ο Καραϊσκάκης άφησε την τελευταία του πνοή στο πεδίο της μάχης το 1827. Τονίζει μάλιστα ότι στο ακροατήριο παριστάμενος και «ένδακρυς» παρακολουθούσε την τελετή ο βασιλιάς της Ελλάδος Γεώργιος Α΄ αλλά και ο γιος του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Ο Γεώργιος Στρατήγης στο ποίημά του αυτό επισημαίνει τη λατρεία του λαού στο πρόσωπο του ασυμβίβαστου ήρωα, τον δοξάζει ως ημίθεο και περιμένει να εισακουστούν οι επικλήσεις του προς το Θεό, ώστε να έρθουν καλύτερες μέρες για την Πατρίδα. Το ποίημα αποτελείται από 15 στροφές με άνισο αριθμό στίχων και με ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία. Οι δύο πρώτες στροφές αποτελούν εγκώμιο στη δόξα του ήρωα, στη συνέχεια γίνεται αναφορά σε πτυχές της ζωής και της δράσης του στην επανάσταση του 1821. Ακολουθούν αναφορές στον αγώνα όλης της Ελλάδας για την ελευθερία, ενώ παράλληλα συνδέεται ο Καραϊσκάκης και με μορφές του προεπαναστατικού Ελληνισμού και της Ελληνικής Επανάστασης, όπως τον Ρήγα Φεραίο, τον Λάμπρο Κατσώνη, τον Μάρκο Μπότσαρη, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Ανδρέα Μιαούλη και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Στις τελευταίες στροφές το ποίημα, αφού κάνει μια τελευταία αναδρομή και στο αρχαίο παρελθόν, εστιάζει στην επικαιρότητα της εποχής με αναφορά σε περιοχές του τότε αλύτρωτου ελληνισμού, όπως την Κρήτη και την Κύπρο.