Ελαιογραφία διαστάσεων 162x130 εκ. του Κωνσταντίνου ή Ντίκου Βυζάντιου (1924-2007). Ο Βυζάντιος σπούδασε ζωγραφική στην Αν. Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, είχε εκθέσει σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, και κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Παρίσι, συνδέθηκε φιλικά με τον Alberto Giacometti, τον Christian Zervos, τον Ευγένιο Ιονέσκο και τον Δημήτρη Γαλάνη, από τον οποίο διδάχτηκε την τέχνη της χαρακτικής. Θεματογραφικά, τα πρώτα χρόνια, τον απασχόλησε κυρίως η ανθρώπινη μορφή και το τοπίο, στη συνέχεια η ζωγραφική πέρασε διάφορες φάσεις , για να επανέλθει τέλος στην αναπαραστατικότητα. Στο συγκεκριμένο έργο μια γυναίκα ντυμένη στα πράσινα, καθισμένη, κοιτά τον θεατή και ταυτόχρονα γέρνει προς τα πίσω. Τα χέρια της είναι επιμηκυμένα και το ένα είναι σηκωμένο, ενώ το άλλο ακουμπά επάνω στο τραπέζι που βρίσκεται μπροστά. Η στάση προκαλεί ανησυχία καθώς δεν βλέπουμε που μπορεί να στηρίζεται η πλάτη της. Στο πλάι μια σκάλα δεν ξέρουμε που οδηγεί. Πίσω ένας πίνακας απεικονίζει την γυναίκα από διαφορετική οπτική γωνία, ο χώρος είναι σκοτεινός και αινιγματικός. Η ατμόσφαιρα του έργου αποπνέει μυστήριο και ανασφάλεια.