Το διήγημα αυτό του Α. Εφταλιώτη μπορεί να αξιοποιηθεί στο μάθημα της Λογοτεχνίας, προκειμένου οι μαθητές να γνωρίσουν τον συγγραφέα αλλά και τον αγώνα του σχετικά με τα πνευματικά κινήματα του Δημοτικισμού και της Ηθογραφίας. Οι μαθητές διαβάζοντας το κείμενο θα κατανοήσουν τη λατρεία του συγγραφέα για την ελληνική ύπαιθρο, τα ήθη και τα έθιμα της. Η αγάπη αυτή συνδέεται έντονα με την ανανεωτική τάση της Λογοτεχνίας του καιρού του προς τη δημοτική, μια δημοτική όμως πολύ κοντά στη ντοπιολαλιά των κατοίκων της ελληνικής επαρχίας, όπως την παρουσίασε ο Γ. Ψυχάρης το 1888, αλλά και όπως θα την καταγράψει, σε ένα ύφος διαφορετικό, αρκετά χρόνια αργότερα ο Ν. Καζαντζάκης στα δικά του πεζογραφήματα. Προτείνονται για ανάγνωση το κείμενο αυτό και το διήγημα του ίδιου συγγραφέα «Ο μπάρμπα-Γιάννης και ο γάδαρός του» μαζί με άλλα ηθογραφικά κείμενα, όπως το «Μοιρολόι της Φώκιας» του Α. Παπαδιαμάντη ή «Το αμάρτημα της μητρός μου» του Γ. Βιζυηνού. Συγκρίνοντας τα οι μαθητές θα κατανοήσουν τη διαφορά της ειδυλλιακής ηθογραφίας του Εφταλιώτη από τους προγενέστερους ηθογράφους -πεζογράφους μας. Η «ειδυλλιακή» ηθογραφία είναι η ωραιοποιημένη και εξιδανικευμένη αναπαράσταση της ζωής, κυρίως του αγροτικού χώρου. Άλλοι εκπρόσωποι αυτής της τάσης ήταν οι Γ. Δροσίνης, Κ. Κρυστάλλης, Χ. Χρηστοβασίλης. Μετά από την ανάγνωση των παραπάνω κειμένων μπορεί να ακολουθήσει διάλογος για τη σχέση της ειδυλλιακής ηθογραφίας με το δημοτικό τραγούδι, τη Λαογραφία του Ν. Γ. Πολίτη αλλά και το κίνημα του Δημοτικισμού.