Γνωρίζουμε το δάσκαλο, συμβολαιογράφο και βιομήχανο Νικόλαο Βουτυρά μέσα από αναφορές για το γιο του Δημοσθένη Βουτυρά. Ο Νικόλαος Βουτυράς καταγόταν από τη Τζια και παντρεύτηκε τη Θεώνη Παπαδή παρά τη θέληση των γονιών της. Εγκαταστάθηκαν στην Σμύρνη αρχικά και μετά στην Πόλη. Εκεί, το 1871 ή 1872, γεννήθηκε ο γιος τους Δημοσθένης Βουτυράς ο οποίος έμεινε γνωστός για τη συμβολή του στη συγγραφή των σχολικών αναγνωστικών βιβλίων μετά την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Στην Κωνσταντινούπολη ο Νικόλαος Βουτυράς εργάστηκε ως δάσκαλος ενώ το 1876 επιστρέφει με την οικογένειά του στον Πειραιά όπου διορίστηκε ως συμβολαιογράφος. Γύρω στα 1902 ο Νικόλαος Βουτυράς αφήνει τη συμβολαιογραφία και ασχολείται με τις οικοδομικές επιχειρήσεις ιδρύοντας μια εταιρία οικοδομών με τη χρηματική συνδρομή των Δομεστίνη και Χατζηκυριάκου. Άνοιξε μάλιστα και ένα χυτήριο για την παραγωγή μεταλλικών υλικών για χτίσιμο, προς το τέρμα της οδού Τζαβέλλα στο Ν. Φάληρο. Το 1905 το εργοστάσιο καταστρέφεται οικονομικά και ο Βουτυράς αυτοκτονεί ενώ ο γιος του Δημοσθένης που αναλαμβάνει την επανάκαμψη του εργοστασίου αποτυγχάνει. Το συγκεκριμένο ψηφιακό αντικείμενο μπορεί να παρουσιάσει εκπαιδευτικό ενδιαφέρον τόσο αναφορικά με το γιο του εικονιζόμενου, σημαντικό διηγηματογράφο/πεζογράφο της ελληνικής λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου και συγγραφέα των σχολικών μας εγχειριδίων, Δημοσθένη Βουτυρά, όσο και αναφορικά με την εποχή στην οποία έζησε ο Νικόλαος Βουτυράς. Συγκεκριμένα, πρόκειται για το τέλος του 19ου αιώνα και αρχές του 20ου που η αστική τάξη αρχίζει να διαμορφώνει την ύπαρξη και την ταυτότητά της. Ο Νικόλαος Βουτυράς υπήρξε ένας χαρακτηριστικός εκπρόσωπος των πρώτων αυτών αστών που επιχειρούν να εισάγουν τη βιομηχανία και μέσω αυτής να ισχυροποιήσουν την Ελλάδα οικονομικά. Ωστόσο, η αντίσταση της αριστοκρατίας που ακόμα στις αρχές του 20ου αιώνα εκπροσωπούνταν από ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες και κυρίως το βασιλιά αλλά και η αδυναμία του κράτους να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες της βιομηχανοποίησης είχαν καταστρεπτικά αποτελέσματα για τους πρώτους τολμηρούς βιομηχάνους. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος που θα αναλάβει λίγα χρόνια αργότερα τη διακυβέρνηση της χώρας θα ολοκληρώσει την προσπάθεια του αστικού εκσυγχρονισμού και – χωρίς να δοθεί στη βιομηχανία η απαιτούμενη κρατική βαρύτητα – θα τολμήσει ευνοϊκό κρατικό παρεμβατισμό και στον τομέα της βιομηχανίας.