Αφού μελετήσουμε τη σημασία του θεσμού της χορηγίας στην Αρχαία Αθήνα και συνδέσουμε το μνημείο του Λυσικράτη με την οδό Τριπόδων, το Θέατρο του Διονύσου και το μνημείο του Θρασύλλου, επισκεπτόμαστε με τους μαθητές μας το μνημείο του Λυσικράτους. Προηγουμένως έχουμε δουλέψει στην τάξη με φωτογραφίες, ηλιογραφίες, χαρακτικά( βλ. AthensOpenMuseum.com) και ζωγραφικούς πίνακες που απεικονίζουν διαχρονικά το μνημείο. Επίσης, έχουμε τονίσει ότι είναι το καλύτερα σωζόμενο χορηγικό μνημείο στην Αθήνα και μάλιστα αποτελεί την πρώτη εμφάνιση και εφαρμογή του κορινθιακού ρυθμού. Έτσι οι μαθητές σχηματίζουν την πρωτογενή εικόνα το μνημείου και, όταν το επισκέπτονται, δεν βλέπουν σ’ αυτό μόνο ένα «λείψανο». Με αφορμή το καμένο ερείπιο από το μοναστήρι των Καπουτσίνων τους κινούμε την περιέργεια να εξερευνήσουν μόνοι τους την ιστορία του. Για παράδειγμα, ο Λόρδος Μπάιρον φιλοξενήθηκε σ’ αυτό και γράφει σε έναν φίλο του τον Ιανουάριο του 1811 «Μένω στο Μοναστήρι των Καπουτσίνων, μπροστά μου έχω τον Υμηττό, πίσω μου την Ακρόπολη, …., ε, κύριε, αυτό θα πει τοπίο, αυτό θα πει γραφικότητα!». Οι Καπουτσίνοι ενσωμάτωσαν το μνημείο στο μοναστήρι τους, μετακίνησαν έναν ορθοστάτη του, για να ανοίξουν είσοδο σε αυτό (χωρίς όμως να τον πετάξουν…) και το χρησιμοποίησαν αρχικά σαν παρεκκλήσι και στη συνέχεια ως βιβλιοθήκη και αναγνωστήριο. Στους κήπους του μοναστηριού ίσως ξεκίνησε το 1818 η καλλιέργεια της ντομάτας στην Ελλάδα με σπόρους που έφεραν οι μοναχοί. Ακόμα και μετά την πυρκαγιά που κατέκαψε το μοναστήρι δεν προκλήθηκε μεγάλη ζημιά στο μνημείο. Ωστόσο στα 1852 ο τότε καθηγητής του Πολυτεχνείου, Γρηγόριος Παπαδόπουλος γράφει «… Των δε ζημιών, αι μεν είναι προγενέστεραι της πυρκαϊάς της μονής, όθεν και τα τεθραυσμένα μέρη είναι μέλανα, είναι δε ολίγαι; αι δε πολλαί είναι νεώταται, διότι σπανίως επισκεπτόμενος τις το μνημείον και μετά τινα χρόνον επανερχόμενος, δεν παρατηρεί μέλη τινά των μορφών νεωστί θραυσθέντα. Όθεν άνευ δισταγμού, δύναται τις να είπη πικρώς μεν, αλλ’ αληθώς, ότι η ζωφόρος, εν μέσω της βαρβαρότητος των Τούρκων, του πολέμου και της πυρκαϊάς, έπαθεν ολιγώτερα παρ’ όσα κατά τα ολίγα έτη τα μετά την Ελληνικήν αυτονομίαν, εν αυτή τη πρωτευούση; ένθα πολλή παντοδαπών ανθρώπων συρροή, και ουκ ολίγον το αμέριμνον των προϊσταμένων.»! Μετά, αφηγούνται ανθρωπομορφικά τη ζωή του μέσα στους αιώνες.