Το κτίριο του Αχίλλειου αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση ενός αρχιτεκτονικού οικοδομήματος (χτισμένο στα τέλη του 19ου αιώνα) που υπέστη διάφορες αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου (μόλις από το 1994 λειτουργεί ως μουσειακός χώρος ενώ πρόσφατα τα γλυπτά του έχουν χαρακτηριστεί ως μνημεία) κυρίως εξαιτίας ανθρωπογενών παραγόντων. Η φωτογραφία του 1885 μπορεί να αποτελέσει αφορμή για την εμβάθυνση στο συγκεκριμένο θέμα, αφού στο μέσο της διακρίνεται ένας από τους αναρτημένους επιτύχιους ζωγραφικούς πίνακες που είχαν τοποθετηθεί από την αυτοκράτειρα Σίσσυ και οι οποίοι αποσύρθηκαν όταν ο επόμενος ένοικος του κτιρίου αποφάσισε να τοποθετήσει στη δυτική πλευρά του περιστυλίου μεγάλες τζαμόπορτες με αναδιπλούμενα φύλλα. Η πληροφορία αυτή μπορεί να παρακινήσει τη φαντασία των μαθητών/τριών ώστε να δημιουργήσουν -σε συνδυασμό και με άλλες πληροφορίες γύρω από το χαρακτήρα της αυτοκράτειρας- είτε περιγραφές των θεμάτων που αποτυπώνονταν στους ζωγραφικούς πίνακες του περιστυλίου ή να δημιουργήσουν διαλόγους μεταξύ των Μουσών, όπου θα καταγράφεται η ανακούφιση ή δυσαρέσκειά τους για την απομάκρυνση των πινάκων. Προς την ίδια κατεύθυνση μπορεί να κινηθούν οι διδακτικές επιλογές στην αξιοποίηση μιας ακόμη πληροφορίας που φέρει η ίδια φωτογραφία. Σε αυτή, ο αύλειος χώρος της έπαυλης δεν έχει πλακόστρωση, στοιχείο που προστέθηκε μετά το 1962 όταν το ελληνικό κράτος παραχώρησε το χώρο σε γερμανική εταιρεία για τη δημιουργία καζίνο.