Πρόκειται για εικόνα του Αντώνη Σαμαράκη (1919 – 2003), Έλληνα πεζογράφου της μεταπολεμικής γενιάς. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής συμμετείχε στην εθνική αντίσταση και το 1944 συνελήφθη από τους Ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να αποδράσει. Εργάσθηκε ως εμπειρογνώμων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών σε πολλές χώρες για κοινωνικά θέματα και το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου. Η πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία έγινε το 1954 με τη συλλογή διηγημάτων Ζητείται ελπίς, στην οποία ανήκει το διήγημα «Το ποτάμι». Το βασικό μήνυμα του διηγήματος αυτού είναι αμιγώς αντιπολεμικό και δίνεται μέσα απ’ την τραγική ιστορία ενός 23χρονου στρατιώτη που δολοφονείται από έναν σκόπιμα μη προσδιορισμένο εθνολογικά εχθρό -η ιστορία αποκτά έτσι καθολικές διαστάσεις-, όταν παρά την εντολή της Μεραρχίας αποφασίζει να κολυμπήσει στο ποτάμι που χωρίζει τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Τα έργα του Σαμαράκη έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες και αντικατοπτρίζουν τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας. Χρησιμοποιεί απλή γλώσσα και μη επιτηδευμένο ύφος και προσεγγίζει τα θέματά του από ανθρωποκεντρική οπτική γωνία. Εισηγήθηκε την ιδέα για τη δημιουργία της Βουλής των Εφήβων, που διοργανώνει άτυπες συνεδριάσεις στη Βουλή, όπου δίνεται ο λόγος σε νέους από όλη τη χώρα.