Πρόκειται για κείμενο του Μιχάλη Φαρδούλη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Αλεξανδρινή Τέχνη, ένα μηνιαίο λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό περιοδικό, το οποίο εκδιδόταν στην Αλεξάνδρεια από το 1926 έως το 1931. Το περιοδικό, έχοντας ως στόχο να συμβάλει στη διαμόρφωση του καθαρά νεοελληνικού πολιτισμού, αποτέλεσε μια λογοτεχνική γέφυρα στη σχέση της ελλαδικής πνευματικής ζωής με την αλεξανδρινή, ενώ ταυτόχρονα ανέδειξε σημαντικούς εγχώριους λογοτέχνες και ποιητές. Το κείμενο είναι αφιερωμένο στο Γιάννη Χατζηανδρέα κι έχει ως θέμα του τον ξαφνικό θάνατο ενός επιβάτη μέσα σε ένα τρένο και τις αντιδράσεις των άλλων επιβατών εξαιτίας αυτού του συμβάντος. Ο αφηγητής σε τρίτο πρόσωπο αφηγείται το περιστατικό και, με αφορμή αυτό, παραθέτει τις καθημερινές έγνοιες των προσώπων για την εργασία και την οικογένεια, καθώς και τις μεταφυσικές ανησυχίες τους για το νόημα της ζωής, το ρόλο της μοίρας, την ύπαρξη του Θεού και το φόβο του θανάτου. Πρόκειται δηλαδή για έναν προβληματισμό σχετικά με τις προτεραιότητες που θέτει ο άνθρωπος στη ζωή του και για το αν τελικά όλα τα υλικά ζητήματα της ζωής είναι μάταια, εξαιτίας του αναπόφευκτου τέλους που επέρχεται με το θάνατο.