Το μαθησιακό αντικείμενο είναι ένα κείμενο του Θεόδωρου Ξένου, το οποίο φιλοξενείται στο «Ημερολόγιον Σκόκου» με τον υπέρτιτλο «Αναμνήσεις εκ Ρωσσίας» (Τόμ. 27, Αρ. 1, 1912). Πρόκειται για μια περιγραφή της πρωτεύουσας της Ουκρανίας ή Μικρής Ρωσίας. Η περιγραφή της πόλης του Κιέβου χωρίζεται από τον γράφοντα σε τρία μέρη: στη νεότερη πόλη, στην εμπορική πόλη, στη θρησκευτική πόλη. Το Κίεβο υπήρξε η πρώτη πρωτεύουσα του κράτους των Ρως ή Ρως του Κιέβου και στη συνέχεια πρωτεύουσα της Ουκρανίας. Στα μάτια του γράφοντος είναι πόλη ‘μαγευτική’ ως τοπίο και με ‘μαγευτικό’ γυναικείο πληθυσμό. Το μάτι και μαζί κι ο νους του αναγνώστη στρέφεται κάθε τόσο αλλού: στις πλημμύρες του Δνείπερου, στους λόφους, στις εκκλησίες, στο Χρηματιστήριο, στο θέατρο, στους Κήπους, στις πολυτελείς οικοδομές, στα ξενοδοχεία, στη Μητρόπολη της Αναλήψεως με τις γεμάτες διαμάντια εικόνες, στο ιεροσπουδαστήριο, στο γυμνάσιο, στο πανεπιστήμιο, στα υπόλοιπα εκπαιδευτήρια, στον πύργο των ανθέων (καφενείο με αίθουσα χορού για τους μεσοαστούς και τους εμποροϋπαλλήλους), στη Μονή του Σπηλαίου —πόλη ολόκληρη μοναχών—, στο Κρεμλίνο του Κιέβου, στα ανάκτορα, στο ναύσταθμο, στο στρατώνα, στα θησαυροφυλάκια… Στη συνέχεια ο αναγνώστης ‘στήνει αυτί’ γιατί ακολουθούν 'χαμηλόφωνες' ιστορίες που έχουν σχέση με την περιοχή, με τα τάματα, όπως και λαϊκά στιχάκια για ημιόνους και καλογήρους. Με τρόπο σκωπτικό αλλά γλωσσικά εγκρατή ο γράφων αφήνει πολλά υπονοούμενα για την συμπεριφορά ορισμένων καλογήρων προς τις γυναίκες. Κανένα μοναστήρι δεν ασκεί τόσο μεγάλη υποβολή στον κόσμο όσο η Μονή του Σπηλαίου, λέει ο συγγραφέας, και αυτό οφείλεται στον ‘θρησκευτικό ρεμβασμό’ που προκαλείται από το πλήθος των ναών, από τη «θρησκοπάθεια» (sic) των εκκλησιαζομένων, από τις πολύηχες χαλκόστομες καμπάνες, από την εκκλησιαστική μουσική των Ρώσων, που με όλους τους τόνους και τα χρώματα του Βυζαντινού μέλους δημιουργεί κατάνυξη στους πιστούς και φέρνει στις ψυχές τους την ταπείνωση. Στα δώδεκα χιλιόμετρα νοτίως του Κιέβου βρίσκεται η μονή Kitajew, όπου στέλνονται οι τιμωρημένοι «ένεκα μέθης» μοναχοί. Η δημιουργία εργατικών κέντρων με τεϊοποτεία, αίθουσα χορού, μαγειρείου, βιβλιοθήκης και αναγνωστηρίου, συνέβαλε σημαντικά στην καταπολέμηση του αλκοολισμού και στο επίπεδο των κοσμικών πέραν των μοναχών.