Πρόκειται για απόσπασμα κριτικής μελέτης αφιερωμένης στον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο, την οποία συνέγραψε σε νεαρή ηλικία (1924) ο πεζογράφος, κριτικός και ακαδημαϊκός, διευθυντής για περισσότερα από πενήντα χρόνια του περιοδικού «Νέα Εστία», Πέτρος Χάρης (1902-1998). Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος (1868-1920) υπήρξε σπουδαίος ποιητής και πεζογράφος, αλλά και ένας από τους πρωτοπόρους του δημοτικισμού και της σοσιαλιστικής σκέψης στην Ελλάδα. Μολονότι στα πρώτα του λογοτεχνικά έργα είναι φανερές οι επιδράσεις της Νέας Αθηναϊκής Σχολής, αργότερα δέχτηκε επιρροές από τον νατουραλισμό και τον συμβολισμό. Σταθμός στην ελληνική πρόσληψη του συμβολισμού υπήρξε το μυθιστόρημά του «Φθινόπωρο» (1917), με κύρια χαρακτηριστικά την υπονόμευση της δράσης, την εμμονή στα επουσιώδη και ασήμαντα, την υποβολή, τους ελλειπτικούς διαλόγους, την ασάφεια και τη δημιουργία μιας φθινοπωρινής ατμόσφαιρας, η οποία αποτελεί συμβολιστική εξεικόνιση των ψυχικών διακυμάνσεων των ηρώων. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Αργώ», ο Πέτρος Χάρης υπογραμμίζει το κυρίαρχο γνώρισμα του "Φθινόπωρου" το οποίο είναι η ασάφεια της λογοτεχνικής έκφρασης που το διατρέχει.