Μπορεί να γίνει χρήση της εικόνας από τον καθηγητή των Εικαστικών ή τον καθηγητή της Βυζαντινής Ιστορίας για να δείξει τις επιδράσεις που δέχτηκε η μεταβυζαντινή τέχνη από κρητικούς καλλιτέχνες αλλά και ζωγράφους της Ιταλικής Αναγέννησης. Μπορεί να γίνει σύγκριση με το πρότυπα της εικόνας, την «Παναγία τη Γλυκοφιλούσα» του Κρητικού καλλιτέχνη Στέφανου Τζανκαρόλα (1700), η οποία βρίσκεται στην Ιερά Μονή Σισίων Κεφαλονιάς ή και τα πρότυπα αυτής τον γνωστό πίνακα του Ραφαήλ με τη "Madonna della Seggiola" (περ. 1513-1514), και την «Παναγία Βρεφοκρατούσα» του Τισιανού (περ. 1545) προσαρμοσμένα στις αρχές της μεταβυζαντινής τέχνης. Επίσης από τον καθηγητή των Θρησκευτικών μπορεί να γίνει αναφορά στον αναθηματικό χαρακτήρα πολλών εικόνων με αφορμή τη θαυματουργή επέμβαση της Παναγίας, την τυπολογία των οποίων ακολουθεί και η εικόνα του Βυζαντινού Μουσείου, παρόλο που στη συγκεκριμένη περίπτωση του Βερνάρδου Άννινου, που παριστάνεται στην εικόνα, δεν απεικονίζεται το σχετικό συμβάν, αλλά μόνο το πρόσωπο για χάρη του οποίου παραγγέλθηκε η εικόνα, το οποίο τελικά κατέληξε (σύμφωνα με την επιγραφή στο κάτω μέρος της εικόνας, ο Βερνάρδος Άννινος πέθανε ξαφνικά και με τρόπο τραγικό, από κεραυνό, στις 24 Ιανουαρίου του 1723. Το γεγονός έλαβε χώρα στο χωριό Κομιτάτα, που βρίσκεται στη δυτική πλευρά της χερσονήσου Ερίσσου, στο βόρειο τμήμα της Κεφαλονιάς). Τέλος η εικόνα θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ως οπτικό υλικό από τον καθηγητή των Κειμένων Νεοελληνικής Γραμματείας στη διδασκαλία λ.χ. διηγημάτων του Παπαδιαμάντη με ανάλογο θρησκευτικό περιεχόμενο (πρβλ. διήγημά του με τίτλο «Η Γλυκοφιλούσα»)