To μαθησιακό αντικείμενο μπορεί να αποτελέσει αφορμή για τη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας, της Λογοτεχνίας ή της Ιστορίας. Ο Γ. Σουρής συνέδεσε το πέρασμά του από τα ελληνικά Γράμματα, ως λογοτέχνης και ως δημοσιογράφος-εκδότης, με τη σάτιρα και τη σατιρική ποίηση- δηλαδή, εκείνη τη μορφή Τέχνης που σκοπό έχει να μειώσει ή να υποβιβάσει ένα θέμα, γελοιοποιώντας το και κάνοντας το κοινό να το περιφρονήσει, να διασκεδάσει, να θυμώσει ή να αγανακτήσει μαζί του. Διαφέρει από το κωμικό, όπως και από τη ρωμαϊκή σάτυρα. Ο διδάσκων μπορεί να εκμεταλλευτεί τη διαχρονικότητα αυτής της μορφής Τέχνης και κοινωνικής-πολιτικής κριτικής αλλά και τη διαφοροποίηση του είδους από τα άλλα συγγενικά. Από τον Αριστοφάνη ως τα σύγχρονα παραδείγματα έντεχνου σχολιασμού ή κριτικής της επικαιρότητας, η σάτιρα είναι παρούσα δίνοντας ευκαιρίες, όχι μόνο για αναζήτηση ιστορικών αναλόγων και παραδειγμάτων από το ημερήσιο ή εβδομαδιαίο έντυπο ή/και ηλεκτρονικό τύπο, αλλά ακόμη και για πρωτότυπες δημιουργίες των μαθητών/-τριών. Με ομαδοσυνεργατικές τεχνικές και αφορμές από την καθημερινότητα των μαθητών/-τριών η θεραπεία του λογοτεχνικού είδους της σάτιρας και ο δημοσιογραφικός λόγος μπορεί να γίνει πεδίο άσκησης και δημιουργίας, είτε εντός σχολικής τάξης, με ομαδικές εργασίες και project, είτε εκτός, μέσω έκδοσης ή συμμετοχής σε υπάρχοντα σχολικά έντυπα. Ο συντονιστικός και καθοδηγητικός ρόλος του διδάσκοντος είναι σημαντικός στην επιλογή συμπεριφοριστικών ή εποικοδομιστικών διδακτικών προσεγγίσεων. Οι επιλογές αυτές είναι σύμφωνες με τα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών (ΑΠΣ) για το μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Επίσης, η διαθεματικότητα μπορεί να λειτουργήσει στα πεδία της Νεοελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας, της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας, της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, των Εικαστικών και των ΤΠΕ.