Πρόκειται για μια λιθογραφία του λογοτέχνη Γεώργιου Βιζυηνού που γεννήθηκε στο Βιζυή της Ανατολικής Θράκης το 1849. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Μιχαήλ Σύρμας ή Μιχαηλίδης. Σε πολύ νεαρή ηλικία τον στείλανε σ’ ένα θείο του στην Κωνσταντινούπολη για να γίνει ράφτης, αλλά αυτός κατάφερε να μπει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και με την βοήθεια του τυφλού καθηγητή του, Ηλία Τανταλίδη ο οποίος αναγνώρισε το ταλέντο του, γνώρισε τον Εθνικό Ευεργέτη Γεώργιο Ζαρίφη με δαπάνες του οποίου σπούδασε στην Αθήνα και στην Γερμανία και ανακηρύχθηκε διδάκτορας. Τα ποιήματα του Γεωργίου Βιζυηνού έχουν επιμελημένο στίχο, χωρίς υπερβολική ευαισθησία και ακραίο συναισθηματισμό και εντάσσονται μεταξύ παλαιάς και Νέας Αθηναϊκής Σχολής, ενώ το λογοτεχνικό του έργο συγκαταλέγεται στο ρεύμα της ρεαλιστικής ηθογραφίας και της ψυχογραφίας. Δυστυχώς το τέλος του δεν ήταν ανάλογο του έργου του. Το 1892 προσβάλλεται από φρενική νόσο και καταλήγει έγκλειστος στις 14 Απριλίου 1892 στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο. Ύστερα από τέσσερα χρόνια εγκλεισμού, πεθαίνει στις 15 Απριλίου 1896, σε ηλικία 47 ετών.