Πρόκειται για εικόνα (σε μικρή ηλικία) του μεγάλου σκηνοθέτη, κριτικού θεάτρου και λογοτεχνίας και θεατρικού διδασκάλου Φώτου Πολίτη στον οποίο πολλά οφείλει το σύγχρονο ποιοτικό ελληνικό θέατρο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1890, γόνος εύπορης και υψηλού μορφωτικού επιπέδου οικογένειας. Από μικρός είχε πνευματικές ανησυχίες και είχε ξεκινήσει να δημοσιεύει ποιήματα προσεταιριζόμενος μάλιστα το κίνημα των δημοτικιστών της εποχής του. Το 1908 αναχωρεί για τη Γερμανία για να σπουδάσει νομικά σύμφωνα με την επιθυμία της οικογένειάς του. Εκ παραλλήλου ασχολείται με το θέατρο και τη φιλοσοφία υιοθετώντας στο μεν πρώτο τις θεατρολογικές απόψεις του διάσημου Αυστριακού σκηνοθέτη Μαξ Ράινχαρτ ( Max Reinhart) στο δε δεύτερο το κίνημα του Γερμανικού Ιδεαλισμού. Επιστρέφει στην Ελλάδα και αρχίζει να δημοσιογραφεί στην βενιζελική εφημερίδα Νέα Ελλάς (1918) όπου σύντομα αναλαμβάνει διευθυντής σύνταξης. Συνεργάζεται διαδοχικά με πλείστες εφημερίδες της εποχής του όπως με την Πολιτεία, την Πρόοδο, το Ελεύθερο Βήμα, την Πρωία. Το 1918 συμμετέχει στην δημιουργία της "Εταιρείας Ελληνικού Θεάτρου" και διδάσκει στη δραματική σχολή της. Το 1919 ανεβάζει σε δική του μετάφραση (δημοτική) και σκηνοθεσία τον Οιδίπου Τύρρανο του Σοφοκλή με πρωταγωνιστή τον Αιμίλιο Βεάκη. Αναδείχτηκε σε παράσταση-σταθμό όπου και μέσω των σκηνοθετικών επιρροών του Μαξ Ράινχαρτ επιτεύχθηκε μια υψηλής ποιότητας και αποδοχής θεατρική αναβίωση του αρχαίου δράματος. Από το 1927 διδάσκει και σκηνοθετεί στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου με προτίμηση στο κλασικό ρεπερτόριο. Από το 1932 αρχίζει να σκηνοθετεί στο νεοϊδρυθέν Εθνικό Θέατρο με τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου και μια κωμωδία του Ξενόπουλου. Πρόλαβε να σκηνοθετήσει με το Εθνικό 35 έργα του διεθνούς ρεπερτορίου πριν αποβιώσει σε ηλικία μόλις 44 ετών το 1934. Αν και έφυγε πρόωρα, πρόλαβε να αφήσει συνεχιστές άξιους του πνευματικού του έργου (Βεάκη, Ροντήρη, Μπαστιά, Μινωτή κ.ά) Παρακαταθήκη του Πολίτη ήταν η σοβαρότητα που εισήγαγε στο ελληνικό θέατρο, η επιμονή στη δημοτική, η αναβάθμιση του ρόλου του σκηνοθέτη (έναντι των πρωταγωνιστών ως τότε), η αναβάθμιση του κλασικού ρεπερτορίου και σε θεωρητικό επίπεδο η επήρειά του από τον Γερμανικό Ιδεαλισμό και την εξπρεσιονιστική σκηνοθετική άποψη. Το σημερινό ελληνικό θέατρο οφείλει πολλά, σ' αυτόν αλλά και στη "σχολή" που δημιούργησε μέσω των πνευματικών του συνεχιστών.