Η ελληνική επικράτεια βρίθει από εκκλησίες. Η θρησκευτική εικόνα, επομένως, αποτελεί κοινό οπτικό ερέθισμα για όλους. Παρόλο που η βυζαντινή αγιογραφία ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες στην απεικόνιση θεμάτων και προσώπων, κάθε έργο τέχνης διαπνέεται από το πνεύμα μιας μοναδικής δημιουργίας που στοχεύει το υψηλό. Το συγκεκριμένο αντικείμενο αντιπροσωπεύει την κρητική ζωγραφική συγκεκριμένης εποχής, εκείνης που έδωσε λίγο αργότερα τη θέση της στα έργα του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου και άλλων. Θα μπορούσε να γίνει αντιπαραβολή του έργου με εικόνες της βυζαντινής σχολής, ώστε να διαπιστωθούν ομοιότητες και διαφορές. Μέσα από τη σύγκριση, ό,τι αφορά κάθε σχολή θα εμπεδωνόταν πιο εύκολα. Η αξιοποίηση της εικόνας στην προσέγγιση θεολογικών, θρησκευτικών, λαογραφικών και αισθητικών "τοπίων" είναι αυτονόητη.