Το αντικείμενο αυτό είναι η ψηφιακή μορφή του βιβλίου του πανεπιστημιακού καθηγητή Γεωργίου Χατζηδάκι με τίτλο: " Σύντομος ιστορία της ελληνικής γλώσσης" Ο Γεώργιος Χατζιδάκις σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1877, μετά από νίκη του σε πανεπιστημιακό γλωσσολογικό διαγωνισμό, του χορηγήθηκε υποτροφία από το Πανεπιστήμιο Αθηνών για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Ο Χατζιδάκις ταξίδεψε στη Γερμανία (Πανεπιστήμια Λειψίας, Ιένας και Βερολίνου) και μαθήτευσε για τρία περίπου χρόνια δίπλα σε γλωσσολόγους τεράστιου ακαδημαϊκού διαμετρήματος, όπως ο Georg Curtius και ο μαθητής του στη Λειψία Karl Brugmann, ο Eduard Sievers και ο Berthold Delbrück στην Ιένα. Το 1880 επέστρεψε στην Ελλάδα όπου αρχικά εργάστηκε στο Διδασκαλείο Αθηνών. Ένα χρόνο αργότερα, το 1881, και σε ηλικία τριαντατριών ετών, ο Χατζιδάκις ανακηρύσσεται διδάκτορας (ο ίδιος μάλιστα, γι'αυτό το λόγο, χαρακτηρίζε τον εαυτό του «οψιμαθή») με την διατριβή: «Περὶ τῶν εἰς -ους Συνηρημένων τῆς Β΄ Κλίσεως καὶ τῶν εἰς -ος Οὐδετέρων Ὀνομάτων τῆς Γ΄ ἐν τῇ Νέᾳ Ἑλληνικῇ». Το ίδιο έτος διορίστηκε υφηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το 1885 προάχθηκε σε έκτακτο καθηγητή, ενώ το 1890 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής της Γλωσσολογίας και της Ινδικής Φιλολογίας και ανέλαβε την ομώνυμη έδρα. Αποσύρθηκε το 1923. Το 1906 εκλέχθηκε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν ο άνθρωπος που προώθησε την ιδέα της δημιουργίας του «Κέντρου Συντάξεως του Ιστορικού Λεξικού της Νέας Ελληνικής Γλώσσης», το οποίο στην πορεία του χρόνου διαμορφώθηκε ως «Κέντρον Ερεύνης των Νεοελληνικών Διαλέκτων και Ιδιωμάτων» . Πολέμησε δύο φορές στις κρητικές εξεγέρσεις, τη μία σε νεαρή ηλικία το 1866 και την άλλη το 1897, ήδη καθηγητής της έδρας της Γλωσσολογίας και της Ινδικής Φιλολογίας.