Προτείνεται να συνδυαστεί η μελέτη της εικόνας με τον παρακάτω σχολιασμό που πραγματοποιεί για αυτήν ο Μανόλης Βλάχος που εξέδωσε το έργο του L. Dupré: «Μελετητής του Pouqueville και εικονογράφος του έργου του ο Dupré γνώρισε καλά τον άνθρωπο και τον ερευνητή. Η προσωπογραφία που έκαμε για αυτόν, το 1827, έχει την πρόθεση να δείξει το αυστηρό ήθος και το πνεύμα του. Το μικρό τριγωνικό πρόσωπο, η ίσια μύτη, τα λεπτά σφιγμένα χείλια και τα άδεια μάγουλα με τα τονισμένα ζυγωματικά σχηματίζουν μια παράδοξη σύνθεση ευγενούς διπλωμάτη και ασκητή, που αναδεικνύεται από την κατά μέτωπο απεικόνιση. Στεγνή, άκαμπτη και ίσως αδιάφορη θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς τη μορφή, αν παρέβλεπε το βλέμμα, υψωμένο επίμονα στο κενό, να ιχνηλατεί τους διαλογισμούς του ιστορικού. Η προσωπογραφία – εικόνα έντονης περισυλλογής – αφορά την προσπάθεια του συγγραφέα να συλλάβει το υλικό του. Σήμα της διεργασίας αυτής, το βλέμμα είναι η δίοδος που φέρνει από το πλήθος των γεγονότων στο οποίο έχει εμπλακεί ο ερευνητής στο χώρο της μορφοποίησης και της ερμηνείας τους. Θα σημειωθεί ακόμη ότι είναι μια από τις ελάχιστες προσωπογραφίες όπου το μοντέλο δεν απευθύνεται στο θεατή, υποδεικνύοντας έτσι μια άλλη διάσταση του έργου» ( Μανόλης Βλάχος, Louis Dupre, Ταξίδι στην Αθήνα και στην Κωνσταντινούπολη, εκδόσεις Ολκός, Αθήνα 1994, σελίδες 43-44).