Από την άλλη πλευρά οι εκτενείς αναφορές στην ιστορική αλλά και πολιτική παρακαταθήκη του στρατηγού Μακρυγιάννη και στους λόγους που τον οδήγησαν στο να καταφύγει στην αξιοποίηση του λόγου (και την όψιμη απόφασή του να μάθει να γράφει για να καταγράψει τα Απομνημονεύματά του) αλλά και της εικόνας (με την ανάθεση της ζωγραφικής αποτύπωσης, υπό μορφή τοπογραφικών σχεδίων, σημαντικών ιστορικών σκηνών) μπορεί να αποτελέσει αφορμή για την ενασχόληση των μαθητών/τριών τόσο με το συγκεκριμένο κείμενο όσο και με τους πίνακες που φιλοτέχνησε ο λαϊκός ζωγράφος Παναγιώτης Ζωγράφος, ακολουθώντας τις υποδείξεις του Μακρυγιάννη. Όπως υποστηρίζεται στο κείμενο του Τ.Λάππα ο ίδιος ο στρατηγός διέκρινε ότι τα ιστορικά βιβλία της εποχής «σε πολλά σημεία δε λέγαν την αλήθεια» και «το πιο πιστευτό, από όλα θα ήταν ζωγραφικοί πίνακες», στοιχείο που μπορεί να σχολιαστεί από τους μαθητές/τριες οδηγώντας σε σύγχρονες αναγωγές για τη λειτουργία του γραπτού κειμένου αλλά και της εικόνας στην αποτύπωση της αλήθειας ή την ισχυροποίηση μιας άποψης.