Τάσος Λειβαδίτης, «ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. I» (1957) Ι Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου O ουρανός αμίλητος και σταχτύς Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιωτών Οι νικημένοι στρατιώτες, οι νικημένοι στρατιώτες με μόνο τις σκάλες όρθιες, μαύρες πάνω στον αμείλιχτο ουρανό Η δυστυχία σε κάνει πάντα ν’ αναβάλλεις — έφυγε η ζωή. σαν καταρράχτες οι χειρονομίες του λαού πλένοντες τις αυλές του οι φίλοι είχαν χαθεί και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
[πηγή: Τάσος Λειβαδίτης, Απάνθισμα, Κέδρος, Αθήνα 1997, σ. 41-42] |