Τάσος Λειβαδίτης, «ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. I» (1957)

Ι

Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα
μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος

σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου
καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.

Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιωτών
την πικρή θέληση να ζήσουν!

Οι νικημένοι στρατιώτες, οι νικημένοι στρατιώτες
έχουν τη σιωπή της απεραντοσύνης.

με μόνο τις σκάλες όρθιες, μαύρες πάνω στον αμείλιχτο ουρανό
μη βγάζοντας πουθενά, όπως όλες οι σκάλες κι όλα τα λόγια.

Η δυστυχία σε κάνει πάντα ν’ αναβάλλεις — έφυγε η ζωή.

σαν καταρράχτες οι χειρονομίες του λαού πλένοντες τις αυλές του
ορίζοντα

οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου.

και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες…

[πηγή: Τάσος Λειβαδίτης, Απάνθισμα, Κέδρος, Αθήνα 1997, σ. 41-42]

info