Να ζει κανείς με οξυγόνο ή να μη ζει με άζωτο;

Η πειραματική διαπίστωση της διάσπασης του οξειδίου του υδραργύρου προς υδράργυρο και οξυγόνο έγινε για πρώτη φορά από τον 'Αγγλο Τζόζεφ Πρίστλεϋ το 1774. Όταν θέρμανε την κόκκινη ουσία (στάχτη υδραργύρου την ονόμαζε) διαπίστωσε ότι ο υδράργυρος εμφανιζόνταν πάλι και εκλύετο ένα άχρωμο, άοσμο και άγευστο αέριο, το οποίο ονόμασε "νέον αέρα". Το 1779 ο Λαβουαζιέ ονόμασε το αέριο αυτό "οξυγόνο" από τις ελληνικές λέξεις "οξύ" και "γεννώ" γιατί γνώριζε ότι ήταν συστατικό πολλών οξέων.

Ο Λαβουαζιέ γνώριζε ότι το οξυγόνο ήταν συστατικό του αέρα. Επίσης διαπίστωσε ότι όταν ο αέρας χάσει το οξυγόνο που περιέχει μένει ένα αέριο το οποίο δε μπορεί να συντηρήσει τη ζωή. Ονόμασε το αέριο αυτό "ασφυκτικό αέριο για ευνόητους λόγους. Αργότερα, το 1790, το ονόμασε "άζωτο" από το στερητικό "α-" και την ελληνική λέξη "ζωή", δηλαδή "χωρίς ζωή".