Μερικά οξέα είχαν ήδη παρασκευαστεί από τις αρχές του 13ου αιώνα.
Το θεικό οξύ παρασκευάζονταν από τη διάλυση σε νερό των ατμών που προέκυπταν
από τη θέρμανση του πράσινου βιτριολίου (μια ένωση του σιδήρου
με θείο και οξυγόνο). Γι' αυτό το θειικό οξύ πήρε το όνομα "βιτριόλι".
Η θέρμανση ενός μίγματος βιτριολίου με νίτρο (μια ένωση του καλίου με
άζωτο και οξυγόνο) έδινε ατμούς οι οποίοι όταν διαλύονταν στο νερό έδιναν
το οξύ.
Η προσθήκη αμμωνιακού άλατος (ένωση της αμμωνίας με χλώριο) στο νιτρικό
οξύ έδινε το "βασιλικό νερό" (aqua regia), που ονομάστηκε
έτσι γιατί μπορούσε να διαλύσει το χρυσό.
Το αέριο υδροχλωρικό οξύ ήταν επίσης γνωστό
κατά το μεσαίωνα. Παρασκευάζονταν από την επίδραση πυκνού θειικού οξέος
σε μαγειρικό αλάτι και η διάλυσή του στο νερό έδινε διαλύματα του οξέος.
Γι' αυτό και ονομάζονταν "σπίρτο του άλατος". Η ονομασία
αυτή ήταν και η εμπορική του ονομασία μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του
1970.
Οι αλχημιστές βέβαια δεν είχαν στη διάθεσή τους χημικούς τύπους για το
συμβολισμό των χημικών ενώσεων. Έτσι χρησιμοποιούσαν σύμβολα όπως τα παρακάτω.
|