Το μπαρ στα Φολί-Μπερζέρ 

 
Ήταν το τελευταίο μεγάλο έργο του Μανέ, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, με το οποίο έφτασε σε ύψη ζωγραφικής λαμπρότητας που κανένας άλλος καλλιτέχνης του 19ου αιώνα δεν ξεπέρασε. Πρόκειται για μια πολύπλοκη σύνθεση, τολμηρή και δυναμική αλλά, συγχρόνως, και αντιφατική. Παρατηρώντας τον πίνακα, διαπιστώνουμε πως η σκηνή πίσω από την κοπέλα στο μπαρ αντανακλάται στον καθρέφτη. Ο ζωγράφος, όπως και ο θεατής, βλέπει τη σερβιτόρα κατά πρόσωπο, αλλά στον καθρέφτη αντικατοπτρίζεται η φιγούρα της προς τα δεξιά, δίνοντας την εντύπωση ότι η οπτική γωνία του ζωγράφου και του θεατή είναι από κάποιο σημείο στα αριστερά. Εξίσου παράδοξη είναι η απεικόνιση του κυρίου με το ημίψηλο που μιλά στη σερβιτόρα και φαίνεται να έχει τεράστιες διαστάσεις- λογικά η αντανάκλαση στον καθρέφτη θα έπρεπε να έχει μικρότερες διαστάσεις. Έτσι, μάλλον επίτηδες, ο Μανέ μοιάζει να δίνει στον καθρέφτη μια δική του πραγματικότητα. Χρησιμοποιεί τον καθρέφτη για να αποδώσει τις αντανακλάσεις και τις αντιθέσεις του φωτός και της σκιάς. Ο πίνακας, όμως, δεν είναι μια ψυχρή απεικόνιση του φωτός και της σκιάς. Ο Μανέ απολαμβάνει την αναπαράσταση αυτού του κόσμου της ευχαρίστησης, όπως φαίνεται στη μορφή και τα ρούχα της όμορφης κοπέλας, στα λουλούδια και τα φρούτα, στα χρώματα, τα σχήματα και την κατασκευή των μπουκαλιών στο μπαρ. Ακόμη και η υπογραφή του ζωγράφου είναι στην ετικέτα του μπουκαλιού αριστερά.