Πρόκειται
για μια εικόνα μεγάλων διαστάσεων που
τοποθετήθηκε πάνω από την Αγία Τράπεζα
και έπρεπε να έχει καθαρό περίγραμμα
και ικανοποιητική σύνθεση για να τη
βλέπουν από μακριά. Ο Ροζίερ βαν ντερ
Βάυντεν δημιούργησε αυτό το έργο κατά
παραγγελία της Συντεχνίας των Τοξοτών
στη Λουβαίν. Κέντρο της σύνθεσης είναι
το σώμα του Χριστού, που είναι
στραμμένο μετωπικά προς το θεατή. Το
πλαισιώνουν οι γυναίκες που κλαίνε. Ο
Ιωάννης, που σκύβει, όπως και η Μαρία
Μαγδαληνή από την άλλη πλευρά,
προσπαθεί μάταια να συγκρατήσει τη
λιπόθυμη Παναγία, που η κίνησή της
αντιστοιχεί στην κίνηση του σώματος
του Αποκαθηλωμένου Χριστού. Η ήρεμη
στάση των γέρων αποτελεί μια
πετυχημένη αντίθεση σε σχέση με τις
εκφραστικές χειρονομίες των κύριων
προσώπων του δράματος. Πράγματι, οι
μορφές μοιάζουν με ηθοποιούς σ’ ένα
μεσαιωνικό «Μυστήριο» ή σ’ ένα tableau vivant
στημένο από εμπνευσμένο σκηνοθέτη, που
έχει μελετήσει τα μεγάλα έργα του
Μεσαίωνα, με σκοπό να τα μιμηθεί με το
δικό του εκφραστικό μέσο. Μ’ αυτό τον
τρόπο, μεταφράζοντας τις βασικές
θεωρίες της
γοτθικής τέχνης στο νέο, φυσικότερο
ύφος, ο Βαν ντερ Βάυντεν ευεργέτησε την
τέχνη του Βορρά, γιατί κατάφερε να
περισώσει σε μεγάλο βαθμό τη διαύγεια
του παραδοσιακού σχεδίου, που
διαφορετικά θα μπορούσε να είχε χαθεί,
ύστερα από την ισχυρή επίδραση που
άσκησαν οι καινοτομίες του Βαν 'Aυκ.