Το έργο αυτό έγινε σύμβολο της Φλωρεντίας και της φλωρεντινής τέχνης.
Έχει
ύψος 4,09 μέτρα χωρίς τη βάση και είναι το μεγαλύτερο αυτόνομο μαρμάρινο
άγαλμα μετά την αρχαιότητα. Ο νεαρός βοσκός μεταμορφώνεται σε έναν αρχαίο
ήρωα ανυπέρβλητης ομορφιάς και χάρης. Το δυνατό σώμα παραπέμπει σε κλασικά
πρότυπα, ενώ τα υπερβολικά μεγάλα χέρια και το κεφάλι φανερώνουν ότι
επρόκειτο να τοποθετηθεί στην πρόσοψη του Καθεδρικού ναού. Τελικά όμως
τοποθετήθηκε μπροστά στο Παλάτσο Βέκιο, μαζί με την "Ιουδήθ και τον
Ολοφέρνη" του Ντονατέλο. Η μαεστρία του καλλιτέχνη και η μελέτη της
ανατομίας είναι ορατή, καθώς διαγράφονται όχι μόνο οι μύες, αλλά ακόμη
και οι φλέβες που φουσκώνουν στα χέρια.