Το
μπρούτζινο άγαλμα του Δαβίδ, που
αναγνωρίζεται ως το πρώτο γυμνό γλυπτό
σε ελεύθερη στάση από την αρχαιότητα,
θεωρείται μερικές φορές ως ανταπόκριση
στην επίσκεψη του Ντονατέλο στη Ρώμη
και χρονολογείται στη δεκαετία του 1430,
μολονότι ορισμένοι ειδήμονες θεωρούν
ότι έγινε πολύ αργότερα. Η νίκη του
Δαβίδ επί του Γολιάθ συμβολίζει την
απελευθέρωση από την τυραννία και
αποτελούσε δημοφιλή εικόνα της
δημοκρατίας στη Φλωρεντία. Η
χαριτωμένη εμφάνιση του νεαρού ήρωα, ο
οποίος είναι γυμνός εκτός από ένα
καπέλο και δερμάτινα υποδήματα,
οφείλεται σε ένα βαθμό στη στάση του.
Στηρίζεται στο δεξιό του πόδι, και το
αριστερό αναπαύεται στο κεφάλι του
Γολιάθ, που βρίσκεται στη γη, σε μια
κίνηση νίκης. Η καμπύλη των γοφών που
προκαλεί η κίνηση αυτή αντισταθμίζεται
με την στροφή του θώρακα προς την
αντίθετη πλευρά. Για να ολοκληρωθεί η
φυσικότητα της στάσης, το κεφάλι είναι
γυρισμένο ελαφρά προς τα αριστερά και
κοιτάζει προς τα κάτω το τρόπαιο της
μάχης. Το λύγισμα του αριστερού ποδιού
αντιρροπεί με το λύγισμα του αριστερού
χεριού στη μέση του – το δεξί χέρι, που
ακουμπά στο σπαθί, αντικατοπτρίζει τη
στάση του δεξιού ποδιού. Επιπλέον, η
καλά γυαλισμένη, μαύρη επιφάνεια του
μπρούντζου με τις αντανακλάσεις της
δίνει έμφαση στη φυσικότητα του
σώματος. Η νατουραλιστική τεχνοτροπία
χαρακτηρίζει το άγαλμα περισσότερο απ’
ότι η επίδραση της αρχαίας τέχνης και,
όπως έγραψε ο Βαζάρι, η φυσικότητα της
μορφής κάνει πολλούς καλλιτέχνες να
πιστεύουν πως ο Ντονατέλο
χρησιμοποίησε συγκεκριμένο μοντέλο.