Ο Κουρμπέ παριστάνει τον εαυτό του να περπατά στην εξοχή, με τα σύνεργα του ζωγράφου στην πλάτη, την ώρα που τον χαιρετά ο φίλος και πελάτης του. Ονόμασε τον πίνακα: «Bonjour, Monsieur Courbet» ( Καλημέρα, κύριε Κουρμπέ ). Για εκείνους που είχαν συνηθίσει στα θεαματικά έργα της ακαδημαϊκής τέχνης, η εικόνα αυτή θα πρέπει να φαινόταν εντελώς παιδιάστικη. Δεν υπάρχουν ούτε χαριτωμένες πόζες, ούτε γραμμές αρμονικές, ούτε εντυπωσιακά χρώματα. Η ιδέα ενός ζωγράφου που παριστάνει τον εαυτό του με το πουκάμισο, σαν αλήτη, θα πρέπει να φάνηκε σωστή προσβολή για τους αξιοπρεπείς ζωγράφους και τους θαυμαστές τους. Αυτή ήταν, πάντως, η εντύπωση που ήθελε να δώσει ο Κουρμπέ.
Ήθελε να είναι τα έργα του μια διαμαρτυρία εναντίον των καθιερωμένων συμβάσεων της εποχής του, να διακηρύξει την αξία της ασυμβίβαστης καλλιτεχνικής ειλικρίνειας. Η ηθελημένη αποκήρυξη των εύκολων εφέ και η επιμονή του να αποδίδει πάντα τον κόσμο όπως τον έβλεπε, ενθάρρυναν πολλούς άλλους ν’ απορρίψουν τις συμβάσεις και ν’ ακολουθήσουν αποκλειστικά τη δική τους καλλιτεχνική συνείδηση.