Μετά το 1872, ο Ντεγκά αφιέρωσε πολλή προσοχή στην παρατήρηση και την απεικόνιση χορευτριών που κάνουν μάθημα με το δάσκαλό τους, όπως σ’ αυτό τον πίνακα, ή κάνουν πρόβα στη σκηνή. Αυτές οι σκηνές έδιναν την ευκαιρία στον καλλιτέχνη να καταγράφει την ομορφιά του χορού και τη σκληρή προσπάθεια που απαιτούσε, καθώς και τη νωχέλεια των χορευτριών που σκοτώνουν τον καιρό τους περιμένοντας να τελειώσει το διάλειμμα. Ο Ντεγκά μελέτησε τα λεπτά σώματα των κοριτσιών, τα οποία προέρχονταν κυρίως από τις κατώτερες τάξεις. Συνέλαβε και απεικόνισε με σαφήνεια την αντίθεση ανάμεσα στη νεραϊδένια χάρη τους και στις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες που μεγάλωναν. Αντιλαμβανόταν πως το μπαλέτο σημαίνει γρήγορη, πειθαρχημένη κίνηση, σόλο αλλά κυρίως ομαδικά, σε έναν ευρύ, άδειο χώρο.