Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, «Μια άλλη ζωή θα ήταν σωστή αντίδραση» (απόσπασμα)

Τι θα πει εθνικό και τι προσωπικό; Στη Γαλλία λέμε πως υπάρχουν τρία πράγματα για τα οποία μόνο το κράτος είναι και πρέπει να είναι επιφορτισμένο: ένα ο προϋπολογισμός της παιδείας, δύο ο προϋπολογισμός της υγείας και τρία ο προϋπολογισμός της ασφάλειας, της τοπικής ασφάλειας.
Πέρα από το τοπικό αρχίζει η Ευρώπη. Η πρώτη πολυεθνική οντότητα που δεν στηρίχθηκε σε στρατιωτική κατάκτηση, που έγινε με σκοπό την ειρήνη. Αλλά οι Ευρωπαίοι απέδειξαν πως στον ίδιο πολιτισμό πάντοτε εμφανίζονται συμπτώματα του συνδρόμου του Κάιν. Έτσι όμως δεν ήταν και το τέλος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας; Έπεσε από εσωτερική παρακμή όταν οι άνθρωποί της αποσύρονταν στο Κάπρι για να διαβάσουν Οβίδιο και δεν κοιτούσαν τους «βαρβάρους» να καταφθάνουν. Έτσι και τώρα, η Ευρώπη παλεύει με τον εαυτό της, αυτόν έχει ως εχθρό, αυτόν και να αντιμετωπίσει. Η Ευρώπη καλείται να αποδείξει τη βασικότερη αρετή της, που για μένα η ανώτατη ευρωπαϊκή αρετή, πέραν αυτών που λένε διάφοροι, είναι η αλληλεγγύη. Έμπρακτη αλληλεγγύη σε όλους τους ευρωπαίους πολίτες, άσχετα Ευρωζώνης. Αλληλεγγύη που θα θέσει τα όρια μιας ζωής εντός ενός ευρωπαϊκού πολιτιστικού πλαισίου, όπου οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα λειτουργούν πραγματικά, π.χ. το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο θα είναι ένα πραγματικό κοινοβούλιο και μια υπερεθνική ρυθμιστική αρχή θα λαμβάνει τις ευρωπαϊκές αποφάσεις για όλους τους πολίτες των κρατών της. Για να γίνει όμως αυτό καθένα από τα συμμετέχοντα κράτη πρέπει επιτέλους να μάθει πως δεν είναι μόνο τα προνόμια, υπάρχουν και τα καθήκοντα σε έναν συνεργαζόμενο κόσμο.

[...]

[πηγή: Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Μια άλλη ζωή θα ήταν σωστή αντίδραση, 10.07/2012,< www.protagon.gr>]