ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΤΑΦΤΑΔΕΣ

Ἡ ταφτάδες εἶναι τοῦ συρμοῦ, ὄχι πλέον διὰ μισοφόρια μόνον, ἀλλὰ καὶ διὰ φορέματα καὶ δι’ ὑποκαμισάκια. Εἶναι βεβαίως ὡραῖον μεταξωτὸν ὁ ταφτᾶς καὶ σχετικῶς τὸ εὐθυνότερον ὅλων, ἀλλὰ ἔχει ἕν τρομερὸν ἐλάττωμα, νὰ κόπτεται. Εὐτυχῶς οἱ ἐγχώριοι ταφτάδες, οἱ κάλλιστοι, οἱ τοῦ ἐργοστασίου τῆς κυρίας Δραμητινοῦ, τοῦ ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Φιλελλήνων, ἀπέναντι τῆς Ἀγγλικῆς ἐκκλησίας, εἶναι στερεώτατοι. Καὶ ὡς χρώματα καὶ ὡς φρου-φρού, καὶ ὡς ἀντοχή, οἱ ταφτάδες αὐτοὶ τοὺς ὁποίους ἠ καλὴ ὑφάντρια ὑφαίνει ἐκεῖ εἰς τὸν ἀργαλειόν της, ἐνώπιον τῶν πελατίδων της, εἶναι ὡραιόταται, αἰώνιοι καὶ πολὺ εὐθυνοί. Εἴτε ἀπὸ τοὺς ἑτοίμους ἀγοράσετε, εἴτε δώσετε παραγγελίαν, μένετε πάντοτε εὐχαριστημένη, ὡς καὶ ἀπὸ τὰ ἄλλα μεταξωτὰ τῆς καλῆς ὑφαντρίας, ἡ ὁποία ἀθορύβως καὶ χωρὶς ἐπίδειξιν μὲ τὰ μικρὰ της μέσα προήγαγε τὴν ἐργασίαν της εἰς τελειότητα θαυμαστήν. Διὰ δῶρα τῶν ἑορτῶν, εἴτε μανδύλια ἀνδρικὰ καὶ γυναικεῖα, εἴτε σάρπες, εἴτε φορέματα νυμφικά καὶ χοροῦ ἡ κ. Δραμητινοῦ, ἔχει ἀπὸ ὅλα καὶ εἰς τιμὰς πολὺ εὐθυνάς.

[πηγή: Εφημερίς των Κυριών, 12/12/1904, σελ. 8 - Ψηφιοθήκη Α.Π.Θ.]