Χ. Λ. Μπόρχες, «Ποιητική Τέχνη»

Να βλέπεις πως ο θάνατος είναι ύπνος, το δειλινό
ένα χρυσάφι μελαγχολικό, αυτή είναι η ποίηση
η αθάνατη κι η ασήμαντη. Μα η ποίηση
ξανάρχεται σαν την αυγή και σαν το δειλινό.
Καμιά φορά τα βράδια, ένα πρόσωπο
μας κοιτάει από τα βάθη ενός καθρέφτη·
η τέχνη πρέπει να’ ναι σαν και τούτο τον καθρέφτη
που μας αποκαλύπτει το ίδιο μας το πρόσωπο.
Λένε πως ο Οδυσσέας, χορτασμένος στα θαύματα
έκλαψε από αγάπη μόλις φάνηκε η Ιθάκη
χλωρή και ταπεινή. Η τέχνη είναι τούτη η Ιθάκη
η αιώνια χλωρή – κι όχι τα θαύματα.
Κι ακόμα, είναι όπως το αέναο ποτάμι
που κυλάει και στέκεται και μέσα του
αντιφεγγίζει ο ίδιος
ο Ηράκλειτος, που συνεχώς αλλάζει
κι είναι ο ίδιος και ταυτόχρονα άλλος,
έτσι ακριβώς, όπως και το αέναο ποτάμι.

[...]

[πηγή: Χ. Λ. Μπόρχες, Ο δημιουργός, εκδ. Ύψιλον, Αθήνα 1985, σσ. 75-76]