Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, «Η Λαιμαργία» (απόσπασμα)

[...]
Ένα πλήθος «δημιουργοί» δεν έχουν νιώσει τι λογής υπόθεση είναι η καλλιτεχνική ευθύνη. Τι σημαίνει να επιχειρείς να εκφράσεις, με τα μέσα του λόγου ή της εικαστικής τέχνης ή όποιας άλλης, ένα κομμάτι του εσωτερικού σου κόσμου και να το κάνεις προσιτό και στον άλλον άνθρωπο. Μπορεί να είμαστε ανυπόφορα μοναχοί ανάμεσα στο μέγα πλήθος του αιώνα. Αλλ’ όταν συνθέτουμε το ποίημα, όταν τυπώνουμε το βιβλίο, όταν εκθέτουμε τον πίνακα, επιθυμούμε ν’ απευθυνθούμε με τη μοναξιά μας στην παράλληλη, έστω, μοναξιά. Και υπάρχει εδώ ευθύς εξ αρχής διπλή ευθύνη: ευθύνη προς τον εαυτό μας, που δεν πρέπει να του απιστήσουμε· ευθύνη προς το γείτονα που πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε σοβαρά, όχι να προσπαθήσουμε να τον ξεγελάσουμε.

[πηγή: Ι. Μ.Παναγιωτόπουλος, Οι σκληροί καιροί, Η τραγωδία του εικοστού αιώνα, Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 1996, σ. 81]