Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, «Μουσείο το παλιό πανεπιστήμιο»

Ο λατρευτικός χώρος της νιότης μου
έγινε μουσείο!
Εκεί που περιχυμένη κρασιά
φώναζα τ' άστρα με τ' όνομά τους
«Μαρία!... Νίκο!...»
και τα ποιήματα γατιά
τρύπωναν κάτω απ' το τραπέζι
εκεί που 'ρχόταν μαζί μας να πιει
κι ο λόρδος Βύρων
με μπέρτα την κληματαριά
καθαγιασμένος απ' το ρετσίνι
εκεί που η μόνη θανάσιμη
προσωπική προσβολή
ήταν ενάντια στην ποίηση
τώρα ταχτικές βιτρίνες
βλέπω γύρω γύρω.
Πίσω απ' το γυαλί
εκτίθενται τα πάθη μου
με χρονολογία αρχής και τέλους
οι σχέσεις μου αλφαβητικά
—πρώτα με τους αγγέλους—
με ημερομηνίες εισαγωγής κι εξαγωγής
απ' την εντατική του έρωτα.

Νύχτα και μόνη, μπερδεμένη
σ' ένα λαβύρινθο τεχνητής μνήμης·
καμιά σκέψη, κανένα συναίσθημα
να φύγω έλεγα, να φύγω μακριά
απ' ένα παρελθόν ακατοίκητο
που έγινε μουσείο.

[πηγή: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Η ύλη μόνη. Ποιήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σ. 16-17]

info